Spis treści

    1. Ptak: 1
    2. Śmierć: 1

    Jerzy Kamil Weintraub-KrzyżanowskiJa, smutnej ziemi syn

    1
    Ja, smutnej ziemi syn, co taka piękna
    przeszłością serca, a tak martwa dzisiaj,
    w ciemnościach czuwam, kładąc niby piętna
    swe skąpe słowa. Gwiazdą w norze lisiej
    5
    świecę i baczę, by mnie nikt nie dostrzegł
    obojętnego dniom ich i rozpaczy.
    Twój duch, ojczyzno, jeno[1] cienie chłoszcze
    i wśród kurhanów[2] jeszcze się kołacze,
    jak ja, samotny. Ptak, ŚmierćWiem, że poryw kłamie,
    10
    gdy pustka pod nim jak ptak barwny wzleci,
    lecz martwy, w niebo wypchnięty rękami,
    nim spadnie, szczątek żałosnej zamieci.
    Zbyt wiele legend podeptano, aby
    żywić się nimi. Tylko me milczenie
    15
    jest mierzwą[3] nocy, której pobrzask krwawy —
    czy pojmie kiedy któreś pokolenie?
    Lecz teraz pomrok i żyjący cmentarz,
    co próchnem karmi poranione ciało.
    Czekali wieszcze, czy ich sen spamiętasz?
    20
    Pozostał pomnik. Słowo uleciało.

    1943 r.

    Przypisy

    [1]

    jeno (daw.) — tylko. [przypis edytorski]

    [2]

    kurhan — starożytna mogiła w kształcie kopca. [przypis edytorski]

    [3]

    mierzwa — zgnieciona słoma, stosowana jako ściółka dla bydła. [przypis edytorski]