Piotr SommerPamiątki po nasList z Kijowa
1
I wiesz? Gdy na nalepce
od butelki ujrzałem nagle
dziesięć zamazanych gwiazd
(zamiast normalnie, pięciu
5gwiazdek), co nawet
nie zabłysły żadnym
sensownym światłem oraz
słuchając słów Rubaszkina
(na litość boską, czy choć
10dobrze zapamiętałem
to nazwisko) przypominanych
gorączkowo nocą, kiedy schodziłem
ze schodów (trzy razy
gorsza była zresztą
15
wspinaczka na to trzynaste
piętro; i znów zaczynam
cię zanudzać topografią
terenu i okoliczności; czy
uda mi się znowu to przełamać —
20pewnie bym wtedy został
najbardziej zwichrowanym
poetą świata!), bo widzisz
tracę już rachubę i mówię
o wszystkim (naprawdę
25nie wiem, jak mam nie być
taki detaliczny), bo i te
piętra, głosy, pieśni, pół
oficjalne nazwiska… Więc
kiedy zobaczyłem te dziesięć
30gwiazd (zresztą być może
dziewięć, co chociaż by nie było
takie symetryczne)
i przypomniałem sobie
o Azerbejdżanach w mojej
35starej szkole (i o rozbitym w proch
kirkucie tuż za miastem)
i wszystkich małych
narodach świata (i patrz,
obiecywałem, że przez chwilę
40nie będę o tym myśleć) —
to wtedy, co się wtedy stało?
Czy coś zrobiłem, zapłakałem,
krzyknąłem w miasto?
Czy może tylko dalej
45piłem wódkę, jak gdybym pił
od wielu lat, słuchając szeptem
wymienianych nazwisk, głosów,
pieśni, przypominając sobie
twoją twarz i to, co miałem
50ci powiedzieć na początku
(„cyplonok toże choczet żyt'
[1]”
śpiewał Rubaszkin cały czas),
nie zdając sobie więcej sprawy
co dokładnie, ani jak żarliwie
55do ciebie mówię.
