Piotr SommerPamiątki po nasJak zostałem humorystą
1I oto okazuje się
że ten kawałek biurka
przede mną
to moja żona —
5zresztą byłoby lepiej
gdybym używał słowa „ona”,
„kobieta”, może nawet
„dziewczyna”, mówią;
„żona” ma taką dziwną
10etymologię i
robi z człowieka przedmiot.
Jesteśmy na to bardzo
uczuleni, mówią.
Wierzę im, dlaczego
15miałbym im nie wierzyć?
Wracam do żony, wycieram ją
z kurzu szmatką
i chciałbym się o nią oprzeć
łokciem, uprzedmiotowić ją
20do końca, niechby przyznała
że jest biurkiem, a ja
miałbym w dyskusji
nowy dowód rzeczowy.
