1. Miasto: 1
  2. Morze: 1
  3. Okręt: 1
  4. Przemiana: 1
  5. Słońce: 1

Juliusz SłowackiRzym

1
Miasto, PrzemianaNagle mię[1] trącił płacz na pustym błoniu[2]:
„Rzymie! nie jesteś ty już dawnym Rzymem”.
Tak śpiewał pasterz trzód, siedząc na koniu.
Przede mną mroczne błękitnawym dymem
5
Sznury pałaców pod Apeninami,
Nad nimi kościół ten, co jest olbrzymem.
Morze, OkrętZa mną był morski brzeg i nad falami
Okrętów tłum jako łabędzie stado,
Które ogarnął sen pod ruinami.
10
I zdjął mię wielki płacz, gdy tą gromadą
Poranny zachwiał wiatr i pędził dalej
Jakby girlandę dusz w błękitność bladą.
I zdjął mię wielki strach, gdy poznikali
Ci aniołowie fal — a ja zostałem
15
W pustyni sam — z Rzymem, co już się wali.
SłońceI nigdy w życiu takich łez nie lałem,
Jak wtenczas — gdy mię spytało w pustyni
Słońce, szydzący bóg — czy Rzym widziałem?…

Przypisy

[1]

mię (daw.) — dziś popr.: mnie. [przypis edytorski]

[2]

błonie — duża przestrzeń porośnięta trawą; pastwisko, łąka. [przypis edytorski]