Prus, Bolesław
Przeklęte szczęście
Kozioł, Paweł
Kozioł, Agnieszka
Rawska, Aneta
Choromańska, Paulina
Fundacja Nowoczesna Polska
Pozytywizm
Epika
Nowela
Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Fundację Nowoczesna Polska z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów Doroty Kowalskiej.
http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/prus-przeklete-szczescie
Bolesław Prus, Nowele Warszawskie, Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, Londyn 1946
Domena publiczna - Bolesław Prus zm. 1912
1983
xml
text
text
2013-01-10
pol
http://wolnelektury.pl/media/book/pdf/prus-przeklete-szczescie.pdf
ISBN-978-83-288-0754-9
ISBN
application/pdf
https://wolnelektury.pl/katalog/lektura/prus-przeklete-szczescie.html
ISBN-978-83-288-1733-3
ISBN
text/html
http://wolnelektury.pl/media/book/txt/prus-przeklete-szczescie.txt
ISBN-978-83-288-2688-5
ISBN
text/plain
http://wolnelektury.pl/media/book/epub/prus-przeklete-szczescie.epub
ISBN-978-83-288-3750-8
ISBN
application/epub+zip
http://wolnelektury.pl/media/book/mobi/prus-przeklete-szczescie.mobi
ISBN-978-83-288-4836-8
ISBN
application/x-mobipocket-ebook
https://redakcja.wolnelektury.pl/media/cover/use/7529.jpg
Mr. and Mrs. I. N. Phelps Stokes, John Singer Sargent, domena publiczna
http://redakcja.wolnelektury.pl/cover/image/7529/
Władysław Wilski po utracie pracy załamuje się psychicznie. Do tej pory jego życie z małżonką, Heleną, było pełne miłości, chociaż skromne.
Jak będzie wyglądało, gdy pieniędzy zabraknie? Kolejne dni przynoszą jednak możliwości poprawy sytuacji finansowej. Wydaje się, że kryzys minął i małżeństwo znów będzie mogło cieszyć się skromnym szczęściem. Władysław dostaje jednak telegram, w którym czyta, że odziedziczył fortunę po zmarłym członku rodziny...
Przeklęte szczęście to nowela autorstwa Bolesława Prusa napisana w latach 70. XX wieku, opublikowana w 1876 roku. Prus porusza w niej tematykę szczęśliwego życia --- co tak naprawdę w nim liczy się najbardziej? Jakie problemy generuje brak pieniędzy, a jakie ich nadmiar? Czy miłość może zastąpić pieniądze, a pieniądze miłość?
Wprowadzono:
- zmiany w pisowni łącznej i rozdzielnej: np. To też -> Toteż
Jabym -> Ja bym
za interesowane -> zainteresowane
Inne zmiany:
- usunięto przecinki w partiach dialogowych przed pauzami.
Bolesław Prus
Przeklęte szczęście
I. Trochę światła
Pan Józef i pani Helena Wilscy zaślubieni byli dopiero od pół
roku. Działo im się dobrze na tym świecie, choć --- nie najlepiej. Mieli trzy pokoje, w nich mebelki, takie tam --- nieosobliwe,
parę oleodrukówoleodruk --- rodzaj reprodukcji, starającej się naśladować obraz olejny., które im ofiarował drużba, i starą sługę Mateuszową, która przyszła Bóg wie skąd, ale jeść gotowała
niezgorzej.
Do inwentarza tego pani Helena wniosła niewiele. Naprzód
kanarka, którego razem z klatką podarowała jej ciotka. Ciotczysko ubogie, więc i prezent nie był kosztowny; ale, że
jadł i śpiewał, cieszono się nim i powieszono w oknie, jak należy.
Razem z kanarkiem wkwaterował się kuferek z bielizną,
jeszcze jeden kuferek z sukienkami, pudło z kapeluszem i toaleta
nie wiadomo z czym. Dorożkarz, który przywiózł to biedactwo,
dostał pół rubla i był kontentkontent (daw.) --- zadowolony., a Helunia, ustawiwszy kuferki,
pudełko i toaletkę na właściwych miejscach, także była kontenta
nawet więcej, aniżeli dorożkarz.
W kilka dni po wprowadzeniu się do nowego gniazda,
pomiarkowawszypomiarkować (daw.) --- zorientować się, zauważyć., że jej czegoś brak, sprawiła sobie fartuszek
z kieszeniami i napierśnikiem. Czysty to był fartuszek, jak
złoto i miał u dołu falbanki; młoda gosposia ubrała się weń
czym prędzej i chodziła całą dobę, trzymając ręce w kieszeniach,
a nazajutrz schowała go do szafy, gdzie leży po dziś dzień. Prawdę powiedziawszy, nie było do czego stroić się w fartuszek.
W tydzień potem przybył nowy frasunekfrasunek --- zmartwienie. w domu; w jego
następstwie pani Helena zawiesiła w oknach bardzo gęste
muślinowe firanki. Mąż przyznał, że dobrze zrobiła, choć nie
wiedział dlaczego; ale ja wiem. Miał ten pan brzydki, choć
niezupełnie grzeszny zwyczaj często całować żonę. Całował
ją w pierwszym pokoju, w drugim i trzecim, na krześle, pod
lustrem i przy oknie, a zawsze w sposób wyczerpujący. Naprzód
w lewą rączkę, potem w prawą rączkę (albo na odwrót), potem
w szyjkę z czterech stron, potem w buzię ze wszystkich stron...
Są fakty dowodzące, że pani Heleny całusy nie nudziły, ani
martwiły, lecz niewątpliwe jest, że w czasie tych uroczystości
odwracała głowę od okna. Mąż przyznawał, że jest to zabawne,
choć nie wiedział, dlaczego odwracała głowę od okna, ale żona
wiedziała, że robi to z obawy. Naprzeciw nich bowiem było
inne okno, a w nim pewien żółty starzec z rzadkimi, siwymi
faworytamifaworyty --- baczki.. Ile razy młodzi poczynali się całować, tyle razy
staruch ukazywał się w swoim oknie, w białej szlafmycy, z
ponsowym fontaziemfontaź --- kokarda noszona zamiast krawata na przełomie XIX i XX wieku. na wierzchu, i śmiał się, mrużąc oko i
pokazując zęby takie żółte, jak on sam.
Helunia ze złości kupiła dziesięć łokci muślinu i pozasłaniała
wszystkie okna. Od tej pory zamiast skrzywionej twarzy
sąsiada widziała tylko pąsowy fontaź jego szlafmycy, który
trząsł się jak galareta, prawdopodobnie z wielkiej irytacji. Dobrze tak dziadziskowi: niech się nie śmieje!...
Na śmierć zapomnieliśmy dodać, że oprócz niewielkich kufrów,
pudełka, toaletki i kanarka, przyniosła Helenka na nowe
gospodarstwo jeszcze coś. Ale co?... Nie suszcie sobie, ludzie,
głowy na próżno, bo nigdy nie zgadniecie!... Oto przyniosła
parę rączek drobnych, białych i pulchnych, a z nimi pracowitość
mrówki; do tego zwój włosów gęstych i miękkich jak jedwab
i dwoje oczu jak pogodne niebo; wreszcie nosek zadarty i
usta koralowe, i zęby drobne a białe, i serce takie szczere a
czyste, takie kochające i wierne, jakiego, ach! dobrzy ludzie,
trudno między nami odszukać.
Pewnego dnia (miała już wtedy lat siedemnaście), dzisiejszy
mąż jej, a ówczesny student szkoły politechnicznej, rzekł do
niej:
--- Chciałbym pani coś powiedzieć...
--- Niech pan powie --- odparła.
--- Kiedy się boję!...
--- To musi być coś niedobrego?
--- Kocham panią.
Helenka otworzyła usta ze zdziwienia, a potem odpowiedziała:
--- A wie pan, że... to dobrze.
--- A pani mnie kocha?
--- Czy ja wiem?...
--- A będzie pani czekała na mnie?
--- O, niezawodnie!
--- Mam pani słowo. Jak skończę szkołę, pobierzemy się.
--- Proszę być przyzwoitym! --- zgromiła go Helunia.
Tyle tylko mówili o miłości, a we trzy lata pobrali się.
Władysław był mechanikiem, co jego żonę obchodziło niewiele,
i miał opinię zdolnego i szlachetnego człowieka, a to ją obchodziło
więcej. Miał przy tym ładną figurę, czarną brodę i włosy,
piwne oczy i piękną twarz, co Helunię obchodziło jeszcze więcej. Wreszcie kochał ją, a ona za nim szalała.
Rezultatem takiej kombinacji zdrowia, urody i przywiązania
była wielka radość w trzech pokoikach na drugim piętrze, przez
całe pięć miesięcy bez czegoś. Od kilkudziesięciu dni jednak
na horyzoncie małżeńskim ukazał się punkt czarny: Władysław
nie miał roboty!
Bankier Welt, przy którym Wilski w ciągu roku zarobił półtora
tysiąca rubli, jakoś od dnia ślubu zaniedbał mechanika, a
wreszcie zupełnie się od niego odsunął. Pozostały oszczędności,
nadzieje i robota dorywcza, wszystko to jednak nie wystarczało
na utrzymanie domu. Ograniczono więc wydatki, zmieniono
ostatnią dwudziestopięciorublówkę i... wydano przedostatniego
rubla!...
Dzień ten był bardzo przykry dla małżonków. Władysław,
unikając wzroku żony, zamknął się w swoim pokoju po to, aby
robić sobie wyrzuty, że unieszczęśliwił kochającą go kobietę. Helunia znowu, widząc męża zmienionego ze smutku, sobie
przypisywała kłopoty i mówiła:
--- Moj Bóże! Gdyby on się ożenił z bogatą?... Ja bym
chyba umarła, ale na cóżem ja się zdała komu na świecie?!... Zeszłego kwartału sprawiłam sobie aż za dziesięć rubli
sukienkę!... Ach!... Gdyby ją kto odkupił!...
Tak myślała, stąpając na palcach i oglądając swoje kwiatki. Niekiedy podchodziła pod zamknięte drzwi mężowskiego pokoju
i słuchała. Ale tam było cicho. Natomiast z kuchni dolatywał
łoskot przesuwanych rondli, a z okna świergotanie kanarka.
--- Czego ten kanarek tak wrzeszczy?... --- odezwał się
nagle Władysław z odcieniem niecierpliwości w głosie.
--- On już będzie cicho! --- odpowiedziała Helenka, następnie
zbliżywszy się do klatki, dodała półgłosem: --- Cicho, mój
ptaszeczku, cicho! Pan się gniewa na nas, cicho!...
Kanarek spojrzał na nią naprzód jednym okiem, potem drugim,
ruszył ogonem na prawo i na lewo, a potem zaświergotał jeszcze
głośniej. Przestraszona Helenka nakryła mu klatkę czarnym
szalem, ptak uspokoił się.
--- Teraz pewnie będzie spał --- rzekła i przystąpiła do drzwi
mężowskich.
Położywszy jednak rękę na klamce, jakby spłoszona swoją
śmiałością, cofnęła się na środek pokoju i stała tak parę chwil,
tłumiąc, oddech w piersiach.
--- Nie można mu przeszkadzać! --- rzekła i, wprowadzając
w czyn tę uwagę, otworzyła drzwi.
--- Czyś mnie wołał, Władziu? --- spytała.
--- Nie.
Zbliżyła się ostrożnie do siedzącego męża i pocałowała go.
--- Myślałam, żeś mnie wołał.
--- Ten kanarek mnie drażni --- odparł Władysław.
--- Przykryłam go, już śpi.
Znowu go pocałowała.
--- A jeżeli będziesz potrzebował --- mówiła dalej --- to
zawołaj... Jestem ciągle w drugim pokoju...
I znowu go pocałowała.
Potem popatrzała chwilę na smutną twarz męża i wyszła po
cichu, zamykając drzwi za sobą...
,,Rzekł onego czasu Pan Bóg: niedobrze być człowiekowi
samemu..."
,,A gdy stworzył Pan z ziemi wszelki zwierz polny..."
,,Tedy przypuścił twardy sen na Adama, i zasnął: i wyjął
jedno żebro jego i zbudował Pan z żebra onego, (które wyjął
z Adama), niewiastę i przywiódł ją do Adama..."
O, Panie! O, Panie!
II. Trochę cieni
Pokój Władysława był obszerny i widny, jak przystało na
pracownię technika. Prócz niezbędnego biurka, szezlonga i
krzeseł, był tam stół do rysunków, mały warsztat ślusarski i
stolarski do robienia modelów, książki, plany, modele i mnóstwo
narzędzi, które mają przywilej budzenia ciekawości profanówprofan --- laik.. Na wszystkim tym jednak znać było bezrobocie. Ani jeden
wiórek, ani jedna szczypta opiłków nie zanieczyszczała warsztatu. Tusz i karmin w miseczkach wyschły, plany pożółkły, a na
rajzbretachrajzbret --- deska kreślarska. i rozpoczętych rysunkach leżała warstwa kurzu.
Władysław czytał z hydrauliki rozdział o turbinach. Gdy
weszła żona, z niewymowną goryczą przypomniał sobie, że
przed tygodniem żądano od niego planu turbinowego młyna,
wczoraj zaś odpowiedziano mu, że młyn zbuduje kto inny.
--- Miałem też po co pracować całe lata wśród niedostatku
--- szepnął, pomyślawszy, że owym lepszym od niego ktosiem
był cieśla od wiatraków, który plany układał z patyków.
Po tej uwadze rzucił hydraulikę i wziął się do rachunku
całkowego. Tu wzrok jego padł na formułę: T(1) = T(2) = 1,
i otóż przypomniał sobie że ma tylko jednego rubla w
domu!
--- Ja mógłbym jeść przez parę dni suchy chleb, do któregom
się przyzwyczaił, ale ona?!...
,,O mnie nie myśl, mój Władziu... ja mogę jeść suchy chleb,
nieraz mi się to przecież zdarzało..."
Obejrzał się, ale w pokoju nie było nikogo. Teraz dopiero
przypomniał sobie, że słowa te przed kilku dniami powiedziała
mu Helunia.
,,Ja tam z państwem za jedno; jak państwu, tak i mnie!..."
--- odpowiedziało echo wspomnień głosem Mateuszowej.
--- Wielki Boże! Jakiż ze mnie egoista!... --- pomyślał i krew
uderzyła mu do twarzy.
Z tym wszystkim, na trzy osoby jest w domu rubel!...
Odwrócił kilkanaście kart książki i trafił na formułę
prawdopodobieństwa zdarzenia przyszłego ze zdarzeń przeszłych.
--- Jeżeli przez czterdzieści dni nie miałem roboty, jakie jest
prawdopodobieństwo, że ją dostanę jutro?
--- Jedna czterdziesta pierwsza! --- odpowiedziała formuła.
Ciekawym bardzo, jakie też jest prawdopodobieństwo, że
zostanę złodziejem lub samobójcą?...
Formuła milczała.
Przez okno widać było śnieg topniejący na dachach, parę
napuszonych wróbli i skraj nieba. Władysław podniósł oczy
na niebo i pomyślał, że dziś jest połowa marca, i że nie prędzej niż
w maju dostanie miejsce rysownika w fabryce, z pensją trzydziestu
rubli na miesiąc, za dziesięć godzin pracy!...
Odrzucił rachunki i wziął Maksymy EpiktetaEpiktet z Hierapolis (ok. 50--ok. 130) --- filozof rzymski, przedstawiciel stoicyzmu.. Filozof
niewolnik bywał często lekarzem zbolałej duszy; Władysław
otworzył książkę i począł przewracać kartki.
,,Wygnaj twoje pragnienia i obawy --- mówił mędrzec --- a
pozbędziesz się tyrana."
,,O, ślepy i niesprawiedliwy! Mógłbyś tylko zależeć od siebie,
a chcesz zależeć od tysiąca rzeczy, które ci są obce i które oddalają cię od prawdziwego dobra!... "
Władysław nagle przestał czytać i słuchał. W drugim pokoju
szeptano.
--- Pani! --- mówiła Mateuszowa --- Kobieta masło przyniosła.
--- Nie wezmę dziś --- odparła Helunia.
--- Śliczności masło, pan takie lubi...
--- Niech przyjdzie na drugi raz.
--- Co tu czekać na drugi raz?... Ona już nie przyjdzie tak
prędko! Zresztą... ja kupię za swoje, to pani mi odda? Mam
przecie trzynaście rubli...
Chwila milczenia. Władysławowi opadły ręce.
--- Powiedziałam Mateuszowej, że nie chcę! --- odparła Helunia.
Służąca oddaliła się, mrucząc.
--- Mam rubla --- szepnął Władysław.
Potem przypomniał sobie, że dziś jest środa, i że jutro przyjdzie
do nich na obiad pewien ubogi student, brat zmarłego kolegi.
,,Nie pragnij, aby w świecie działo się tak, jak ty chcesz, ale
chciej, aby się działo tak, jak się dzieje, a będziesz zawszę
zadowolony".
Władysław ruszył ramionami, złożył książkę i upadł na szezlong. Podobna filozofia dobra była dla ludzi, którzy wypiwszy czarną
kawę, idą spać po smacznym obiedzie, albo dla tych, w których
cierpienie wypleniło już wszelkie uczucia.
Leżąc na szezlongu, przymknął oczy, jak człowiek, który chce
przypatrzyć się wnętrzu swojego ducha, i ze zdumieniem
rozmyślał, z jak małych przyczyn powstają wielkie boleści.
--- Jutro --- mówił --- nie będzie już w domu ani grosza. Gdybym był sam, śmiałbym się z tego, ale mam żonę... Ach!
Jej rezygnacja zabija mnie!... Od czterdziestu dni prosiłem,
żebrałem o pracę i nie dano mi jej... Dziś techników więcej,
niż szewców... Wyjechać nie ma gdzie i nie ma po co. Umrzeć?... Jeżeli rzeczy zaczną sprzedawać... A jeżeli pojutrze
już obiadu nie będzie?...
--- Władziu!... Władziu!... Patrz!... --- krzyknęła nagle Helenka, wbiegając do pokoju.
--- Co to jest?...
--- W twojej kamizelce znalazłam pięć rubli... Wzięłam ją
do naprawy i w górnej kieszeni... Patrz!...
Władysław usiadł na szezlongu, a żona upadła mu na szyję.
--- Widzisz, jaki Pan Bóg łaskaw?... Mieliśmy tylko rubla
w domu, tyś się martwił, widziałam to, i otóż mamy pieniądze. To na parę dni nam wystarczy, a potem będziesz miał
robotę!
--- Skąd?... --- spytał mąż.
--- Czy ja wiem, skąd?! --- odparła pieszcząc go. --- Ale
przecież mieć musisz, bo to już ostatnie pieniądze!
--- Dziecko!
--- Ciekawam bardzo, skąd one się tam wzięły?
--- Przypominam sobie. Zdał mi ktoś resztę, ja schowałem
pięć rubli do kamizelki, a potem pomyślałem, żem zgubił. Rok
już tam leżą!
--- No, widzisz, jak to nie trzeba się martwić. No, uśmiechnij
się! Tak, dobrze... Więc nie podziękujesz żonie, że ci stare
kamizelki naprawia?... Ach! Ty nic dobrego... Już trzeci
dzień płakać mi się chce! Nie mówisz nic do twojej żony kochanej,
na kanarka się gniewasz, desperujeszdesperować --- rozpaczać. po kątach. No, przeproś
żonę!... Tylko prędzej!... Jeszcze raz!...
Władysław czuł, że pod wpływem tego szczebiotania, a może
i znalezionych pięciu rubli, powraca mu spokojność. Uśmiechnął
się ze swojej rozpaczy i prawie nie mógł wierzyć, że tak drobna
rzecz, jak znalezienie trochy pieniędzy, może przywrócić
zachwianą równowagę i zniszczyć wielką burzę duchową.
--- Każę już dawać obiad --- mówiła Helenka. --- Mamy zupę
piwną ze śmietaną, z grzankami i z serem i jeszcze kartofle
osmażane.
--- Uważam, że zupę rachujesz co najmniej za cztery potrawy?
--- Ale, bo widzisz, dla ciebie kazałam jaj ugotować.
--- A dla siebie?
--- Ja jaj nie lubię. Ale zresztą... w tej chwili przyszedł mi
apetyt. Każę dołożyć parę, dla mnie i dla Mateuszowej...
Niebawem zrzędna Mateuszowa podała obiad, a Władysław
zdjął szal z klatki. Kanarek, zobaczywszy światło, zatrzepotał
się i począł świergotać. Towarzyszyły mu wróble na dworze,
krople rosy obficie spływające z dachu i wesoły śmiech Helenki.
Teraz Władysławowi nie wiadomo skąd przyszła na myśl
wiosna. Przypomniał sobie, że dzieckiem jeszcze będąc, wybiegł
pewnego dnia do ogrodu, po wielkim deszczu. Trawa, wczoraj
blada, dziś była zielona jak szmaragd; drzewa, okryte wczoraj
pączkami, dziś pełne były młodych listków. Na ziemi stały
kałuże wody, na niebie jaśniała tęcza, a w jego duszy dziecięcej
obudziło się coś, czego jeszcze nie umiał nazwać.
Wszystko to przypominało mu się bardzo dokładnie, skutkiem
czego uściskał i ucałował żonę, która mimochodem spojrzawszy
przez firankę, dostrzegła w oknie po drugiej stronie śpiczastą
szlafmycęszlafmyca (z niem.) --- dawne nakrycie głowy, zakładane do snu. z fontaziem i żółtą twarz chytrego staruszka.
Chudy starzec śmiał się jak dawniej i jeszcze mocniej
przymrużał oko, lecz tym razem Helenka nie gniewała się na
niego. Miłosierny Bog tak już ten świat urządził, że młodzi
mężowie cieszą się na nim pięciorublówkami, młode żony mężami,
a staruszkowie radością młodych!...
III. Widziadła
W parę dni, małżonkowie mieli jeszcze całkowite trzy ruble,
lecz widoków na robotę nie było. Mimo to cieszyli się jak
dzieci i nie bez powodu. Dziś był u nich na herbacie dawny
a wypróbowany przyjaciel Władysława, zarazem drużba obojga, Józef Grodzki, który w przejeździe spod gór Uralskich do Londynu,
wstąpił na kilkanaście godzin do Warszawy.
Grodzki, z powołania inżynier, od pół roku mieszkał na granicy Azji i robił tam fortunę. Był to blondyn niski i tłusty, mówiący
głośno, śmiejący się jeszcze głośniej, przy tym energiczny,
trzeźwego umysłu i z najlepszym sercem chłopak. Kochał Wilskich jak własną rodzinę i przywiózł im z odległej swojej
siedziby gościńcagościniec (daw.) --- podarunek.: parę chińskich filiżanek, okruch rodzimego
złota i kawał malachitu.
W tej chwili troje naszych przyjaciół siedziało przy herbacie,
a Grodzki opowiadał im swoje dzieje, które zakończył w
następujący sposób:
--- No! A wam jakże się powodzi?... Spodziewam się, że
dobrze! Ja mam wprawdzie sześć tysięcy rubli pensji, lecz
w kraju, gdzie nie wierzą w skarpetki i chustki do nosa, człowiek,
chcący żyć po europejsku, musi dużo wydawać. Toteż zaledwie
uciułałem sobie tysiąc rubli i te złożyłem dzisiaj w naszym
banku. Nędza!... Co?...
Usłyszawszy to, Helenka podniosła na męża swoje słodkie,
szafirowe oczy z dziwnie żałosnym wyrazem, a Władysław
lekko brwi zmarszczył. Grodzki uchwycił w przelocie tę niemą
rozmowę biedaków, czegoś się domyślił, i rzekł:
--- Z tym wszystkim mam duży kłopot. Obstalowanoobstalować --- zlecić rzemieślnikowi wykonanie czegoś. u mnie
projekt tartaka parowego i takiegoż młyna. Wierny zasadzie:
drzyj łyko, dopóki się da, przyjąłem obstalunki, zaceniłem
trzysta rubli sztukę, a pieniądze wziąłem z góry. Dziś za karę
będę musiał szukać technika, który by je wykonał, a czasu nie
mam.
--- Może by Władzio?... --- wtrąciła śpiesznie Helenka,
oblewając się purpurowym rumieńcem.
Władysław siedział jak na szpilkach.
--- Władzio!... --- odparł Grodzki. --- Najchętniej oddam
mu robotę, byle ją tylko raczył przyjąć. No, i cóż ty, Władysławie?...
--- Przyjmę!
--- Brawo!... Tak to rozumiem, skończymy interes w dwu
wyrazach. Notatki i pieniądze dam ci zaraz. --- Z tymi słowy
inżynier wydobył z kieszeni bajecznej wielkości pugilarespugilares (daw.) --- portfel., pełen
pieniędzy, weksliweksel --- dokument zobowiązujący do zapłacenia określonej sumy w oznaczonym terminie. i notat, wyjął stamtąd kawałek papieru,
zapełnionego cyframi, sześć sturublowych bankocetlibankocetle (z niem.) --- banknoty. i wszystko
to położył na stole.
--- Wydobyłeś nas z ciężkiego kłopotu! --- zawołał Władysław,
ściskając go za rękę, po czym opowiedział mu o swym położeniu.
--- Niepoczciwi! --- wykrzyknął inżynier. --- Gdybyżeście byli
do mnie choć słówko napisali, pożyczyłbym wam kilkaset rubli
na parę lat bez procentu!...
Po podziękowaniach i obustronnych zapewnieniach o przyjaźni,
rozmowa skierowała się na inny przedmiot.
--- Cóż, Władysławie, jakże będzie z naszą spółką i fabryką?...
--- zapytał, śmiejąc się, Grodzki.
--- Dojrzewa w biurku! --- odparł tym samym tonem Władysław.
Społecznik--- Trzeba pani wiedzieć --- mówił inżynier, zwracając się do Helenki --- że mąż jej co dzień tworzył nowy projekt, a każdy
filantropijny, choć zresztą bardzo rozsądny. Między innymi
namawiał nas, w szkole jeszcze, abyśmy, powróciwszy do kraju
i dorobiwszy się pieniędzy, założyli fabrykę płótna...
--- Na którą ma pan obecnie tysiąc rubli, a Władysław żonę
--- przerwała Helenka.
--- I to jest kapitał --- odparł Grodzki. --- Otóż nasza fabryka,
mówię pani, miała stanowczo wyrugować płótna zagraniczne
i wywołać przewrót w tego rodzaju zakładach krajowych. Władysław zaprojektował nowy system wentylacyjny dla zdrowia
robotników, dalej tantiemy i emeryturę znowu dla nich. Dalej
czytelnię dla dorosłych, bardzo znakomitą szkołę dla dzieci
i pewien rodzaj seminarium dla praktykantów.
--- Marzenia!... --- wtrącił ze smutkiem Władysław.
--- Pozwól sobie powiedzieć --- odparł Grodzki, --- że wolę te
marzenia naszej młodzieży od knajpiarstwa i burszynadyburszynada (z niem. Bursch: student niemieckiej akademii) --- korporacja akademicka o charakterze narodowym.
studentów niemieckich. Powiem ci nawet więcej, że twoje
marzycielskie projekty uczyły nas na obczyźnie myśleć o kraju
i jego potrzebach, i że one to właśnie zjednały ci serca wszystkich. Nie opuszczaj zatem rąk. Nie uda nam się fabryka płótna, to
założymy kuźnię wzorową; nie uda się szkoła techniczna, to
spróbujemy otworzyć porządne warsztaty. Ja wcale nie daję
za wygraną. Dziś jestem na drodze do majątku i honorem ci
ręczę, że skoro zbiorę kilkanaście tysięcy rubli, przypomnę ci
twoje projekty.
Gadatliwemu inżynierowi świeciły się oczy, gdy to mówił. Cała jego fizjognomiafizjognomia (daw.) --- wygląd twarzy, ciała. wyrażała energię, zapał, a nade wszystko
ufność we własne siły, której nieco znękany Władysław już
nie posiadał w takim stopniu.
--- Ile to potrzeba pieniędzy na fabrykę! --- odezwała się Helenka, kręcąc głową.
--- Zapewne, że wiele! Z tym wszystkim jednak mąż pani,
gdyby umiał kuć żelazo na gorąco, mógł był już dawno utworzyć
podobną fabrykę.
--- Ja?... Jakim sposobem?... --- zapytał zdziwiony Władysław.
--- Cha! Cha! Nie pamiętasz, serce?... --- wykrzyknął Grodzki. --- Trzeba było myśleć o fabryce pół roku temu, wówczas gdy
się w tobie kochała pani bankierowa Welt...
--- We mnie?... Bankierowa Welt?... --- powtórzył jeszcze
bardziej zdumiony Wilski.
--- O, prostaku! O, niewinny baranku! --- wołał Grodzki.
--- Cały świat wiedział, że szaleje za nim ta poczciwa kobiecina,
a on nie wie o tym do dziś dnia! Cha! Cha! Cha!
Helenka, słuchając, zapomniała o samowarze, skutkiem
czego gorąca woda przelała się już przez wierzch szklanki. Drobny ten wypadek skierował rozmowę na inny temat i pozwolił Władysławowi ukryć niespodziane, lecz wielkie zakłopotanie,
jakiego w tej chwili doświadczył.
Około jedenastej wieczorem Grodzki, który musiał nazajutrz
rano wyjechać, pożegnał swoich przyjaciół i na zakończenie rzekł:
--- Pani Heleno! Znienawidzę was, jeżeli w kłopotach nie
odwołacie się do mnie. Jestem człowiekiem z jednej sztuki,
nie lubię ceremonii między swoimi, a kogo kocham, to już całym
sercem...
Rozrzewniona Helenka serdecznie ścisnęła go za rękę.
--- No, a ty Władysławie --- dodał --- bierz się na ostro i rób
pieniądze! Na honor! Jesteś jedynym facetem, w którego ręku
rad bym widzieć miliony, bo wiem, żebyś je puścił, ale z pożytkiem
i dla ogółu, i dla bliskich tobie!...
Gdy Grodzki wyszedł, Helena zajęła się sprzątaniem, Władysław
zaś począł chodzić po pokoju i myśleć. W duszy jego ścierały
się dwie idee: jedną z nich były obstalowane przez Józefa
modele, drugą... Drugą Władysław chciał gwałtem wyrzucić
za obręb świadomości.
--- Kotły do modelu obstaluję u mosiężnika... --- myślał.
,,Bankierowa Welt kochała się w tobie" --- szeptał jakiś głos.
--- Ciekawym, ile mnie będą kosztowały? --- mówił znowu Władysław.
,,Kochała cię, czy słyszysz?..." --- powtórzył ten sam głos.
Władysław poszedł do swego pokoju i począł przeglądać
notatki, zostawione przez Grodzkiego. Nagle odwrócił głowę:
zdawało mu się, że za jego krzesłem stoi jakieś widziadło, które
mu nieustannie szepce do ucha:
,,Kochała cię!..."
Wilski rzucił się na szezlong, oparł głowę na ręku i utkwił
wzrok w suficie. W tej chwili moce nadziemskie opanowały
jego duszę i oto, co widział:
Pewnego dnia, młody, dziwnej piękności człowiek, ubrany
we frak, jak przystało na suplikantasuplikant (daw.) --- osoba wnosząca prośbę., wszedł do gabinetu bankiera Welta.
Znakomity finansista siedział przed biurkiem, na którym
leżało mnóstwo otwartych książek, tudzież stosy zapisanego
papieru --- i... czytał. Uwaga jego była tak mocno zajęta,
że dopiero po upływie dwu minut zdołał spostrzec młodzieńca,
który w prostocie ducha wywnioskował stąd, że bankier musi
być wielkim człowiekiem.
Gdy Welt zbudził się ze swych głębokich rozmyślań, rzekł,
uchylając haftowanej czapeczki:
--- Ach! To pan Wilski?... Stokrotnie przepraszam! Pozwól
pan, że zatrzymam czapeczkę na głowie. Człowiek tak wiele
pracuje umysłowo, że aż doświadcza strzykań. Co pan rozkaże?...
Wilski, zamiast odpowiedzi, podał mu list. Bankier spojrzał na
pieczątkę i zdjął czapeczkę.
--- Wiem, to pisze mój przyjaciel, książę.... Często
ze sobą korespondujemy. Dobry chłopak! Tylko strasznie
demokratyczny...
Potem otworzył list i w miarę odczytywania mówił:
--- ,,Najuprzejmiej polecam łaskawym względom..." Dobrze! ,,Najzdolniejszy uczeń na wydziale mechanicznym. Bardzo pięknie! Wielki medal złoty..."
--- Panie Wolski...
--- Nazywam się Wilski.
--- Panie Wilski, to musi być duży ten wielki złoty medal,
który pan dostał?...
--- Dosyć.
--- Tak, ja to wiem!... Niech pan bez ceremonii siada,
bardzo proszę.
Zaproszenie było zbyteczne, ponieważ Wilski sam już usiadł
bez ceremonii.
Skończywszy czytać, Welt mówił dalej:
--- Po tym liście dom mój jest dla pana otwarty. Przyjaciele
naszych przyjaciół są naszymi przyjaciółmi. Pan będziesz
łaskaw pofatygować się do nas co czwartek na herbatę, począwszy
od dziś dnia, o wpół do dziesiątej wieczorem.
--- Czy mogę spodziewać się?... --- wtrącił Wilski.
--- Może się pan spodziewać najdystyngowańszego towarzystwa
w salonach mojej żony.
--- Miałem w tej chwili na myśli posadę techniczną.
--- Ach! Pan miał na myśli posadę?... O tym jeszcze
pogadamy.
Wilski pożegnał go i zabierał się do wyjścia.
--- Ale, ale!... Panie Wilski... Jak pan będzie pisał
list do księcia, to proszę mu się pięknie kłaniać ode mnie.
Tego samego dnia na herbacie poznał Władysław panią Welt.
Była to kobieta w sile wieku, nie tyle piękna, ile majestatyczna,
a zarazem pociągająca. Śniada jej twarz miała wyraz powagi
i słodyczy, a czarne oczy dziwnie rozmarzały ludzi.
W ciągu wieczora pani domu kilka razy przez czas dłuższy
rozmawiała z Wilskim, który, mając głowę nabitą rozmaitymi
planami, mówił tylko o nich. Bankierowa słuchała go uważnie
i patrzała na niego tak jakoś szczególnie, że Władysław,
powróciwszy do domu, spać nie mógł.
Na drugi dzień Welt dał Wilskiemu korzystne zajęcie i
uroczyście wezwał do jak najczęstszych wizyt.
,,Ona cię kochała!..." --- szeptał mu uporczywie głos,
pod którego wpływem pewne fakty ukazywały się Władysławowi
w nowym zupełnie świetle.
Na jednym z zebrań czwartkowych, gdy Wilski rozmawiał
z bankierową o swym studenckim życiu, zbliżył się do nich
pewien nowiniarz i opowiedział, że jakaś dama uciekła z
kochankiem.
--- Kobiety dla miłości wiele robią! --- zakończył dowcipniś
z uśmiechem.
Pani Welt surowo spojrzała na niego, a gdy odszedł, rzekła
do Władysława swym spokojnym i przejmującym głosem:
--- Tak, kobiety dla miłości wiele robią, lecz mężczyźni nie
umieją tego ocenić!
To powiedziawszy, wstała i, nie patrząc na Wilskiego, przeszła
do innej grupy.
Innym razem, gdy rozwijał przed nią plan towarzystwa
budowlanego, przerwała mu nagle, mówiąc:
--- Czy pan z kobietami zawsze rozmawia tylko o inżynierii?
--- To zależy --- odparł --- z niektórymi mówię o sztukach
pięknych, co zresztą jest bardzo nudne.
--- Ach, tak! --- odpowiedziała. --- Mów pan zresztą cokolwiek.
Przymknęła oczy, oparła głowę na fotelu i z wyrazem spokojnego
zachwytu na twarzy słuchała o potrzebie asfaltowania fundamentów, o kranach wodociągowych i gazie w mieszkaniach,
a nade wszystko o żelaznym belkowaniu.
ZdradaWilski był w dziwnej pozycji. Miał narzeczoną, którą kochał,
i znał kobietę, do której ciągnęły go instynkty. Gdy rozmawiał
z panią Welt, czuł, że mu w żyłach płynie coś na kształt
roztopionego ołowiu; lecz wrażenie to nigdy nie trwało przez
czas dłuższy.
Niekiedy, ośmielony jej spojrzeniami, postanawiał wspomnieć
coś o miłości. Przy najlżejszej jednak wzmiance tego rodzaju,
wzrok bankierowej stawał się chłodny, a na ustach rysował się
wyraz pogardliwy i niechętny. Przechodził wówczas do kwestii
obojętnych, i znowu wszystko było dobrze.
Z początku Wilski tracił głowę wobec tej zagadki, z czasem
jednak oswoił się z nią i myślał:
,,Jaka szkoda, że ta kobieta jest tak chłodna i myśli tylko
o kwestiach finansowych. Gdyby nie to, ludzie wariowaliby
z jej przyczyny, a najpierw sam mąż!..."
I o niej to powiedział Grodzki, że szalała za Władysławem!
Wizja--- To być nie może! --- mruknął Wilski, otrząsając się z
marzeń i powstając z szezlonga. --- Pani Welt jest kobietą z
marmuru i... banknotów...
,,A jednak kochała cię" --- szeptał głos.
--- Głupstwo! --- odparł z uśmiechem Władysław. --- Kochała
mnie, a przecie jej mąż nie daje mi teraz żadnego zajęcia.
,,Od jak dawna?" --- spytał głos.
--- Od... dnia ślubu mego --- odpowiedział Władysław.
,,A zarazem od dnia, w którym pani Welt, dowiedziawszy
się o twym ślubie, ciężko zachorowała... " --- dorzucił głos.
Zimny pot wystąpił na czoło Wilskiego. Podszedł do okna
i przysłuchiwał się padającemu deszczowi.
Wtedy ktoś zbliżył się do niego na palcach, otoczył mu rękami
szyję, przycisnął wilgotne usta do jego ust spieczonych i rzekł
nieśmiało i cicho:
--- Ale ty jej nie kochasz?...
Wilski oprzytomniał.
--- Ciebie tylko kocham, Heluniu, ciebie i... pracę...
--- Ale mnie troszeczkę więcej... Taką małą troszeczkę?...
--- Taką dużą!... --- odpowiedział mąż ze śmiechem.
Mary pierzchły.
IV. Uśmiech szczęścia
Był już początek kwietnia; śniegi znikły, a po ulicach
przewiewał wiatr wiosenny. Wróciwszy pewnego dnia z miasta, Władysław przyniósł żonie kilka listków trawy, zawiadomił ją
o tym, że widziano skowronki w polu i że dziś siada do obstalunków Grodzkiego.
Do tej pory nie zajmował się nimi, miał bowiem od jednego
z inżynierów miejscowych pilną robotę, nad którą przepędził
kilkanaście dni i kilka nocy.
Jakoż rozpiął papier na rajzbrecie i zatemperował ołówki.
--- Wiesz, Władziu --- odezwała się Helenka --- że niezadługo
wyjmiemy podwójne okna? Ale prawda! Przeszkadzam ci... Już nic nie będę mówiła. Może ci rozetrzeć tusz?
W tej chwili wszedł do przedpokoju jakiś człowiek.
--- A co to? --- zapytała Helenka.
--- Telegram z Krakowa do pana Władysława Wilskiego. Proszę o pokwitowanie.
--- Z Krakowa?... --- rzekł nieco zdziwiony Władysław,
odbierając kopertę --- Daj mu tam dziesięć groszy, Heluniu.
Gdy otworzył depeszę, zdziwił się jeszcze bardziej,
przeczytawszy co następuje:
,,Wierny sługa ś. p. Edwarda winszuje. Pogrzeb wczoraj. Czekam
na rozkazy. --- Kłopotowicz."
--- Co to jest? --- zapytała Helenka.
--- Nie rozumiem! --- odparł Wilski --- Przypuszczam tylko,
że mój stryj umarł i że jego plenipotentplenipotent --- pełnomocnik. zwariował.
--- Twój stryj umarł, ten bogacz?... Może ci co
zapisał?...
Władysław machnął ręką z uśmiechem.
--- To się po nim nie pokaże! W ciągu całego życia dał mi
trzydzieści rubli i wątpię, aby był hojniejszy po śmierci.
--- W każdym razie coś w tym jest --- rzekła Helenka.
--- Co ma być! --- odpowiedział Władysław i usiadł do roboty.
W kwadrans później Helenka odezwała się znowu:
--- Żeby ci tak choć z dziesięć tysięcy zapisał?...
--- Nie bój się, nie zapisze.
--- No, pocałuj żonę.
Władysław polecenie najsumienniej wykonał, lecz nie porzucił
roboty.
W godzinę przyszedł drugi telegram tej treści:
,,Hrabia P. daje za willę nad Renem pięćdziesiąt tysięcy
reńskich. Nieboszczyk zapłacił trzydzieści tysięcy. Czekam tydzień. --- Adwokat X."
--- Poszaleli widocznie! --- mruknął Władysław, rzucając
depeszę na ziemię.
--- Ależ kochany Władziu, w tym coś jest --- mówiła wzruszona Helenka. --- Widocznie stryj musiał ci tę willę zapisać...
--- Dzieciństwo! Całe życie usuwał się ode mnie...
--- W każdym jednak razie trzeba coś robić.
--- Ja też robię rysunki dla Grodzkiego.
W tej chwili przyszedł trzeci telegram:
,,Kraków, dnia... Władysław Wilski, inżynier-mechanik w Warszawie. --- Zmarły Edward Wilski zapisał panu sto tysięcy reńskich
gotówką, pięć kroćpięć kroć (daw.) --- pięć razy tyle. w nieruchomościach. Testament u mnie. Pogrzeb
wczoraj. Czekam na polecenia. --- Adwokat Y. "
--- Czy to być może, Władziu!... --- krzyknęła Helenka,
klaszcząc w ręce.
W pokoju stał woźny z telegrafu.
--- Winszuję jaśnie wielmożnemu panu dobrej nowiny!
--- rzekł.
Władysław dał złotówkę. Woźny wyszedł, skrobiąc się w
głowę i mrucząc.
--- Władziu! --- zawołała znowu Helenka. --- Ty musisz iść...
--- Dokąd?
--- Czy ja wiem dokąd?... Chyba do telegrafu.
--- Po co?
--- Czy ja wiem po co?... O, Boże! Jakie to szczęście!
Wyszła do swego pokoiku i klękła przed obrazem. W tej
chwili jednak zerwała się, wybiegła do kuchni i uściskała
zdziwioną i uradowaną Mateuszową. Potem znowu uklękła
i zmówiła pacierz.
Wróciwszy do pracowni, zastała męża rysującego.
--- Ależ daj pokój, Władziu --- zawołała --- Czy może być,
aby to ciebie nie obeszło!... Doprawdy, że ja się ciebie
boję?... Ile to na nasze pieniądze wyniesie?
--- Prawie pół miliona rubli --- odpowiedział spokojnie Wilski.
--- I ty się nie cieszysz nic?... Nic, ale to zupełnie nic?...
Władysław położył ołówek, wziął żonę za ręce i, topiąc w niej
wzrok poważny, rzekł:
--- Powiedz mi, Heluniu, czy od tych kilkunastu minut przybyło
mi sił, zdrowia, rozumu, uczciwości?... Prawda, że nie!... A przecież to są największe skarby.
--- Zawsze jednak pół miliona...
--- Jesteśmy tylko kasjerami, w rzeczywistości bowiem
pieniądze te nie do nas należą. Powiedz sama, czy potrafimy je
przejeść, przepić lub wydać na zabawy, a zresztą czy by to było
uczciwie?...
Helenka uwiesiła mu się na szyi i okryła pocałunkami.
--- O, mój mężu! --- zawołała. --- Nie rozumiem cię, ale widzę,
żeś zupełnie inny, aniżeli wszyscy ludzie.
Wkrótce potem, jakby nic nigdy nie zaszło, zmieniła kanarkowi
wodę, dosypała siemienia i wzięła się do szycia mężowskich koszul.
,,To płótno --- myślała --- jest tak grube, jak było pierwej. Dobrze mówi Władysław, że majątek nic nie zmienia! "
Była już zupełnie spokojna.
Wilski tymczasem wciąż rysował. Gdy zapadł zmrok, począł
chodzić w milczeniu po swej pracowni, potem zapalił światło i
zbliżył się znowu do rajzbretu.
Teraz dostrzegł, że zrobił w planie ważną omyłkę. Rozdarł
go więc i na skrawku papieru zaczął pisać jakieś proporcje i
cyfry pojedyńcze, z których ostatnia była: 25, 000.
--- Dwadzieścia pięć tysięcy --- szepnął. --- To znaczy przeszło
sześćdziesiąt rubli dziennie bez pracy i kłopotów!...
--- W czym by to umieścić? --- mówił dalej --- Papiery ciągle
zmieniają wartość, a przy tym pożar... Złodzieje!... Banki?... Któryż bank daje bezwzględną pewność!... Domy! ... A wojna i bombardowanie?...
Szczęście,,Prawdziwe szczęście --- przypomniał mu Epiktet --- trwa
wiecznie i nie może być zniszczone. Wszystko, co nie posiada
tych dwu własności, nie jest prawdziwym szczęściem."
Wilski słyszał echo tych wyrazów w swej duszy, lecz nie
rozumiał ich. Czuł, że w tej chwili pewne zdania są dla niego
tylko pustym dźwiękiem, i że ich treść pierzchła razem z ubóstwem. Natomiast z głębin jego umysłu wynurzyły się inne zdania,
dziwnym jakimś, nieznanym mu dotychczas opromienione
blaskiem:
,,Najwyższa zręczność --- mówił La RochefoucauldFrançois La Rochefoucauld (1613--1680) --- francuski pisarz i filozof. --- polega
na tym, aby dokładnie znać prawdziwą wartość rzeczy.
--- To pewna --- szepnął Wilski --- że nie znam dotychczas
wartości dwudziestu pięciu tysięcy rocznego dochodu.
Było już późno. Znużona Helenka ostrożnie uchyliła drzwi:
--- Ty jeszcze pracujesz, Władziu?
--- Tak! --- odpowiedział, nie podnosząc głowy.
--- Dobranoc ci... Takie masz gorące czoło!...
--- Jak zwykle.
Pieniądz--- Mógłbyś dziś wcześniej się położyć, masz już przecie
majątek... Dobranoc!
Omyliła się. Krocie tysięcy odbierają sen.
Teraz przyszedł Władysławowi na myśl Grodzki. Wspomnienie
inżyniera spotęgowało rumieńce na jego twarzy.
--- Dobry chłopak --- rzekł --- ale strasznie szorstki.
Z kolei myślał o fabryce płótna, o swojej starej ciotce, biednym
rękawiczniku, który mu jakiś czas darmo dawał obiady, o
ludziach nie mających roboty, o projektach obrachowanych
na ogólny pożytek, i niewymowna gorycz napełniła mu serce. Przypomniał też sobie pewnego staruszka w piaskowym surducie,
znakomitego filozofa i pesymistę, z którym poznał się w Paryżu. I przed nim Władysław często rozwijał swoje ogromne plany. Starzec słuchał go zawsze z pobłażliwym uśmiechem i w konkluzji
rzekł:
--- Wielkie idee, oprócz wielu złych, mają jedną dobrą stronę. Oto: stanowią pewien rodzaj umysłowej wizykatoriiwizykatoria --- drażniący plaster używany jako środek leczniczy. dla ludzi
młodych i zdolnych, lecz ubogich!...
--- Tak! --- szepnął Władysław. --- Majątek mój jest za duży
na to, aby go oknem wyrzucić, a za mały na uszczęśliwienie
świata. Gdybym go rozdzielił tylko między swoich
współobywateli, na każdego wypadłoby niecałe trzynaście
groszy!...
Ostatnia ta uwaga zapieczętowała szereg tych medytacji. Wilski wstał z krzesła i przeszedł się po pokoju, jak człowiek,
który już wie, co mu zrobić wypada.
,,Cnoty toną w interesie, jak rzeki w morzu" --- powiedział La Rochefoucauld. Miał słuszność.
Władysławowi głowa pałała, pulsa biły jak młoty. Otworzył
lufcik i głęboko odetchnął. Na dworze była noc i cisza, w jego
pokoju dogorywała lampa.
Gdy odwrócił głowę, zdawało mu się, że wśród pomroki niknie
przeciwległa ściana pracowni, odsłaniając przed jego oczyma
wykwintny buduarbuduar (daw.) --- pokój kobiecy, służący do wypoczynku., pełen bogatych sprzętów i upajającej woni. Na fotelu pokrytym ciemnozielonym aksamitem siedziała, a
raczej leżała kobieta z głową odrzuconą w tył, z przymkniętymi
oczyma i wyrazem zachwytu na śniadej twarzy.
,,Mów cokolwiek! --- szeptało widmo --- Niech usłyszę głos
twój..."
--- Ach! Ach! --- rozległ się jęk w pokoju Helenki.
Wilski wybiegł tam.
--- Co ci jest, Heluniu?... --- zawołał.
--- To ty, Władziu?... Nic... Śniło mi się coś, zresztą
nie wiem...
--- Może nasze miliony? --- spytał z uśmiechem.
Nie odpowiedziała nic i znowu usnęła.
V. Pierwsze kroki
Szatan i obłęd panują zawsze w nocy; dzień jest ojcem
zdrowego sądu. Wilski z rana wstydził się wczorajszych
przywidzeń i spokojnie myślał o obowiązkach, których nikt
wprawdzie nie mógł mu narzucić, lecz które tkwiły w jego duszy.
Głos rozsądku i sumienia przypominał mu ludzi, od których
doświadczył dobrodziejstw i projekty, które obecnie mógł
wykonać. Wstał trzeźwy, ubrał się szybko i wyszedł do biura
telegraficznego, aby donieść o swej fortunie Grodzkiemu i wezwać
go na wspólnika.
Do czego na wspólnika? --- jeszcze nie wiedział.
W połowie drogi na ulicy, usłyszał, że go ktoś woła, Obejrzał
się i zobaczył karetę, z której wysiadał Welt.
--- Szedłeś pan do mnie! --- rzekł bankier tonem niezachwianej
pewności --- Winszuję! Podobne wypadki trafiają się nader
rzadko.
--- O czym pan mówi?
--- Rozumie się, że o pańskich milionach. Ja wiem wszystko! Traf cudowny! Kasa moja jest na pańskie usługi, i nawet dziś
mogę panu ofiarować sto tysięcy na osiem procent. Nigdzie
pan nie dostaniesz taniej.
Oszołomiony Wilski milczał.
--- Naturalnie, zgadzasz się pan --- mówił dalej Welt. --- Siądźmy do mojej karety... Musisz się pan wyekwipować
przyzwoicie. Zaraz panu odliczę pieniądze, a w wolnym czasie
pogadamy o pańskim projekcie towarzystwa budowlanego,
który mnie zachwyca! Stangret zawróć! Jechałem właśnie
do pana. Trzeba służyć społeczeństwu w miarę środków, panie Wilski: to moja zasada. Musimy mieć towarzystwo budowlane!
Gdy stanęli na miejscu, bankier rzekł:
--- Każę przygotować rewers, a tymczasem racz pan wstąpić
do mojej Amelci.
Wilski machinalnie poszedł na górę i za chwilę był już w salonie.
Czekał minutę... Dwie... W połowie trzeciej ukazała
się bankierowa.
Była bardzo blada i podając Władysławowi rękę, rzekła
zmienionym głosem:
--- Dawnośmy się nie widzieli!
Na twarz jej wybiegł rumieniec.
Nastąpiło chwilowe milczenie, które znowu przerwała pani Welt.
--- Dziś dowiedziałam się o pańskim... nie wiem jak
nazwać... Ludzie nazywają to: szczęściem. Jeżeli istotnie
szczęście, w takim razie szczerze... serdecznie winszuję panu!
Wilski pocałował ją w rękę. Była gorąca jak ogień, lecz
sztywna.
Potem mówili o rzeczach obojętnych, początkowo z pewnego
rodzaju przymusem, następnie śmielej. Nagle usłyszeli na
schodach głos Welta.
Pani Amelia zmieniła przedmiot rozmowy i zapytała prędko:
--- Wszak wyjeżdżasz pan do Krakowa?
--- Zapewne...
--- Kiedy?
--- Jeszcze nie wiem dokładnie.
--- Ja chciałabym także wyjechać.
--- Kiedy? --- spytał znowu Wilski, czując, że mu serce bić
przestaje.
Pani Amelia zawahała się.
--- To jeszcze nie jest pewne --- rzekła.
Bankier wstępował na schody.
--- W piątek wieczorem... --- dodała szybko stłumionym
głosem.
Welt wszedł do salonu; porozmawiali chwilę razem, po czym
zabrał Wilskiego do swej kancelarii. Tam przez dobrą godzinę
liczyli pieniądze, a wreszcie pożegnali się bardzo serdecznie.
--- Ja, panie --- rzekł bankier w końcu --- jestem człowiekiem,
którego do rany można przyłożyć. Ja dla projektów pańskich
miałem zawsze wielką sympatię, i gdyby nie... No, pan wiesz,
jak kobiety bywają ostrożne!... Sądzę także, że nie pogniewasz
się pan na Amelcię, jeżeli powiem, że ona nam najwięcej
przeszkadzała w porozumiewaniu się. Ale wczoraj zwyciężyłem
ją stanowczo! Pan jesteś człowiek pomysłowy i szczęśliwy, a
to w interesach dużo znaczy...
Gdy Władysław był już we drzwiach, Welt zawołał:
--- Ale!... Ale!... Wiesz pan co?... Mówmy sobie ty! Między przyjaciółmi i wspólnikami nie powinno być ceremonii. To moja zasada, Władziu.
Wróciwszy do domu, Wilski zastał już kilka biletów wizytowych
od przyjaciół, którzy go wczoraj jeszcze nie znali, i kilka próśb
od ubogich osób, które chyba cudem dowiedziały się o jego
fortunie.
--- Oto jest natura ludzka! --- rzekł ze śmiechem.
--- W każdym jednak razie wesprzesz, Władziu, tych biedaków. Któż wie, czy i oni już od dawna nie wydali ostatniego rubla?
--- odpowiedziała Helenka.
Władysław obiecał ich wesprzeć; śmiejąc się, opowiedział
żonie o serdeczności Welta, pokazał jej pieniądze i zawiadomił,
że w piątek wieczorem musi wyjechać do Krakowa.
--- To pojutrze! --- szepnęła Helenka, blednąc. --- Tak mi
będzie smutno...
Uścisnął ją i już nie mówili o podróży.
Nastepnego dnia powiedział jej o wynajęciu nowego mieszkania.
--- Wziąłem na Krakowskim pięć pokojów, przedpokój i
kuchnię za osiemset rubli...
--- Tak nam tu było dobrze! --- odpowiedziała Helenka. --- O!... Już na nowym mieszkaniu nie spotka nas szczęście...
--- Prócz tego --- mówił mąż --- będziemy mieli eleganckie
meble, lokaja, pokojówkę i dobrą kucharkę.
--- A cóż się stanie z Mateuszową?
--- Ach! Prawda... Zresztą, jeszcze pomyślimy o niej.
Nadszedł dzień wyjazdu, wietrzny, pochmurny i słotny. Wilski
był zadumany. Helenka wzdychała. Oboje nie tknęli obiadu
i z niepokojem oczekiwali wieczoru.
Około ósmej Helenka rzekła:
--- Odprowadzę cię na kolej, dobrze?...
--- Daj pokój, aniołku, możesz się zaziębić.
O dziewiątej na podwórze zajechał powóz.
Władysław powoli włożył palto i torbę podróżną... W pokoju
śmiertelne panowało milczenie...
--- Za parę tygodni wrócę... --- rzekł stłumionym głosem.
--- Wrócisz?... --- szepnęła Helenka, opierając głowę na
jego piersiach.
W tej chwili jakiś szorstki przedmiot dotknął ręki Wilskiego.
To stara Mateuszowa całowała go.
Wybiegł śpiesznie za drzwi, lecz w połowie schodów zatrzymał
się. Zdawało mu się, że go ktoś obejmuje za nogi.
Chwilę pomyślał i wrócił na górę głęboko wzruszony. Stojąca
w przedpokoju Helenka upadła mu na szyję i rzewnie płakała.
--- O, nie zapomnij o mnie! --- mówiła, łkając.
Powtórnie wyszedł, a tym razem wybiegła za nim Helenka.
--- Władziu!
--- Co każesz?
Znowu uwiesiła mu się na szyi, ściskała go namiętnie i szeptała:
--- Nie zapomnisz?... Wrócisz?
Siedząc w powozie, podniósł jeszcze oczy do góry i w oknie
drugiego piętra zobaczył uchyloną roletę i jakiś cień.
Powóz wyjechał z podwórza.
,,O, nie zapomnij o mnie..."
Mgła zawisła nad ulicami, latarnie rzucały blask czerwony,
dokoła rozlegały się kroki przechodniów i turkot wozów.
,,Nie zapomnisz... Wrócisz!..." --- szeptało echo.
Wilski dojechał do dworca wzruszony i rozdrażniony. Oddał
pakunki tragarzowi i pobiegł wprost do salonu pierwszej klasy.
Zastał tam kilkanaście osób, same twarze obce. To uspokoiło
go. Odetchnął jak człowiek, którego minęło niebezpieczeństwo,
i jeszcze raz pożegnał w myśli Helenkę.
W tej chwili usłyszał głos wchodzącego Welta.
--- Cudownie! Więc i ty wyjeżdżasz?
--- Jak widzisz.
--- Wyobraź sobie, że i Amelcia jedzie. Wysyłam ją do Krakowa
w pewnym interesie, który wymaga... no, wiesz czego? ... Tego tylko, co ona ma.
Pani Welt była milcząca i nie w humorze.
Wilski wyszedł po bilet. Gdy wrócił, rzekł bankier ze śmiechem:
--- Patrz, co to są kobiety! Onegdaj zdecydowała się jechać,
dziś grymasiła, a w tej chwili powiada, że boi się zaziębienia i że
chętnie zostałaby do jutra.
--- Może i słusznie --- odparł Wilski chłodno. --- Szkoda, żeś
mnie nie zapoznał z interesem, byłbym go załatwił.
--- Gdzie znowu! Ty masz głowę zaprzątniętą krociami, a tu
sprawa pilna i wymaga zimnej krwi. Nie, to tylko ona dobrze
załatwi!
Zadzwoniono i podróżni poczęli zajmować miejsca. Nagle Władysławowi uderzyła fala krwi do głowy: ujrzał on między
fałdami powłóczystej sukni --- kształtną i drobną nóżkę
bankierowej...
Na ten widok zapomniał o żonie, o wzruszeniu i o niesmaku,
jakiego doznał przed chwilą...
--- Siadajże, Władysławie! --- krzyknął bankier.
Rozległy się okrzyki pożegnania, pociąg ruszył, lecz Władysław nie uważał tego. Nie mógł tchu złapać.
--- Oryginalna pozycja! --- odezwała się nagle pani Welt --- W tej chwili widziałam Świegotnickiego i jestem pewna, że
jutro w całej Warszawie mówić będą, że uciekłam z panem,
w asystencjiasystencja (daw.) --- towarzystwo. i za upoważnieniem męża.
--- I cóż nam to szkodzi? --- spytał Wilski, topiąc w niej
pałające spojrzenie.
--- Panu niewiele, mnie więcej! --- odparła poważnie.
--- W każdym razie fakt już się stał, i cokolwiek...
Nie dokończył, ujrzawszy wzrok Amelii. Zarazem jednak
teraz dopiero zauważył, że byli sami.
Nastało długie milczenie, w ciągu którego bankierowa obojętnie
wyglądała przez okno, a Wilski... utracił resztę przytomności.
Nagle, tuż przy nogach pani Welt, upadła mu rękawiczka. Gdy się schylił, aby ją podnieść, uczuł, że rękaw jego paltota
otarł się z lekka o jej bucik.
PożądanieTeraz zdawało mu się, że w ciele, zamiast muskułówmuskuły --- mięśnie., ma
rozgrzane stalowe sprężyny, że mu piersi pękną, lub, że spali
go własny oddech. Podniósł oczy na Amelię i pomyślał, że
gdyby między nią a nim ustawiono mur bagnetów, rozbiłby
go jak kępę trzciny.
--- Spodziewam się, że mnie pan zapoznasz ze swoją żoną?... Będę panu bardzo wdzięczna!... --- rzekła bankierowa głosem,
który jak ostrze noża przeszył mu serce.
W milczeniu i gorączce czekał do rana. Gdy pociąg stanął na
granicy, Wilski posłał telegram do żony.
VI. Piekielna drabina
W Krakowie Władysław pożegnał się z bankierową prawie
chłodno, a następnie, zajęty interesami, kilka dni jej nie widział. W ciągu tego czasu zapoznał się bliżej ze stanem swego majątku,
odebrał od Helenki parę listów, pełnych tęsknoty i wezwań do
przyjazdu, i przypomniał sobie dawnych znajomych, ludzi po
większej części ubogich, dla których postanowił coś zrobić.
W końcu pierwszego tygodnia odebrał list z Warszawy i bilet
z Krakowa. Poznał pismo na obu i wziął się do pierwszego.
List z Warszawy pisał ubogi student, który u Wilskich bywał
na obiadach co czwartek. Młodzieniec w prostych, lecz
serdecznych wyrazach powinszował Władysławowi spadku i
wyraził żal z tego powodu, że nie mógł go przed wyjazdem
osobiście pożegnać.
--- Biedaczysko --- rzekł Władysław. --- Spróbuję też posłać
mu pieniądze. Wiem, że się nie obrazi, gdy z nim pogadam
szczerze, choć listownie.
Następnie otworzył bilet, który zawierał te słowa:
,,Nigdy nie spodziewałam się, abyś pan mógł skazać swoją współrodaczkę na śmierć z nudów. Czekam dziś z herbatą. --- A. Welt."
Wilski ruszył ramionami. Ponieważ zaś było dosyć wcześnie,
wyszedł więc do miasta.
Błądząc machinalnie po ulicach, dostrzegł na jednej z nich
sklep szewckiszewcki --- dziś popr.: szewski. z wystawą, a na niej między obfitą kolekcją
różnokolorowego obuwia --- mały, czarny, węgierski bucik.
Postał tu chwilę i znowu począł błądzić. Na twarz wystąpiły
mu ciemne rumieńce, a umysł opanowały pomieszane marzenia.
I widział się w Warszawie w ciasnej izdebce na poddaszu. Pokój był zimny, a on zrozpaczony i głodny.
Nagle uchyliły się drzwi i stanął w nich jakiś człowiek niski,
pękaty i uśmiechnięty z czapką w ręku. Był to sąsiad jego z
poddasza, ubogi rękawicznikrękawicznik --- rzemieślnik zajmujący się wyrobem rękawiczek..
--- Co pan każe? --- spytał go Władysław.
--- Ja nie każę, ja przyszedłem prosić --- odparł gość. --- Panie!
--- mówił dalej --- co tu między nami w bawełnę owijać. Niech
mi pan zrobi jedną łaskę...
--- Jaką, panie?
--- Niech mi pan pozwoli u siebie w piecu zapalić i obiad sobie
przysyłać!
--- Ależ...
--- Już wiem, co pan powie --- przerwał rękawicznik --- ale
to się na nic nie zda. Pan jest młody, uczony, pan może jeszcze
mieć stanowisko na świecie, i jeżeli nie mnie, to moim dzieciom
odda pan te obiady z procentem... No, panie!... Bo nie
odejdę stąd.
I z tymi słowy zacny człowiek wyciągnął do Wilskiego rękę. Biedacy uściskali się i nastąpiła zgoda.
W tej chwili między tym obrazem z przeszłości a bogaczem
teraźniejszości stanęło widmo czarnego węgierskiego bucika. Władysław ocknął się i poszedł do bankierowej.
Zastał ją w salonie z bukietem róż. Uśmiechnęła się i podając
mu rękę, rzekła tonem łagodnej wymówki.
--- Nie powinnam się witać z panem!
--- Tłumaczą mnie zajęcia --- odparł Wilski.
--- Ale wytłumaczą pana wtedy dopiero, jeżeli dzisiejszy
wieczór mnie poświęcisz. Bywam niekiedy dziwnie zmęczona,
a gdybym wówczas nie zobaczyła sympatycznej twarzy i nie
usłyszała głosu... Czy ja wiem, co bym zrobiła?!...
MiłośćWilski słuchał jej zdumiony i rozmarzony...
Cały wieczór mówili o kwiatach, o wiośnie i okolicach górskich,
jak student z pensjonarką, półgłosem --- jak w pokoju chorego.
Około jedenastej, Władysław, zabierając się już do odejścia,
rzekł:
--- Czy da mi pani jeden z tych kwiatów?
--- Na co?...
--- Na pamiątkę dnia dzisiejszego.
--- To prawda --- odparła --- że w życiu mało jest dni
podobnych.
A potem, urywając różę, dodała:
--- Weź ją pan jako symbol naszej przyjaźni.
Oczy jej były wilgotne.
Władysław wrócił do domu jak pijany, nie wiedząc co myśleć
i w co wierzyć. Gdy upadł na łóżko, drżał jak w febrze i usnął
w gorączce, mrucząc przez zaciśnięte zęby:
--- Bądź co bądź, ona mnie kocha!... Byłbym bydlęciem,
gdybym odpychał to szczęście, lub rujnował je niecierpliwością...
Na drugi dzień był przez panią Welt zaproszony na
obiad. Przed wyjściem przypomniał sobie ubogiego studenta
i posłał mu pieniądze z krótkim listem, który podług niego
był bardzo przyjacielski, w istocie zaś wykazywał oziębłość i
roztargnienie.
Od tej pory los jego był już zdecydowany. Do żony pisywał
listy coraz rzadziej, donosząc jej o powikłaniu interesów, u
bankierowej zaś bywał coraz częściej i dłużej. Wierny jednak
zasadzie cierpliwości, zadowalał się rozmową, uściskiem ręki
i spojrzeniami, które co dzień stawały się bardziej rozmarzone
i namiętne.
Niekiedy zdawało mu się, że nowicjat jego trwa zbyt długo.
Wówczas próbował być śmielszym, lecz pani Welt jednocześnie
stawała się ozięblejszą, Władysław szalał. Bywały chwile, że
chciał wracać do Warszawy, lecz postanowienia jego prędko
słabły i mówił:
--- Jeszcze jeden dzień... Ostatni!...
Była już połowa maja. Bankier naglił żonę do powrotu i pani Amelia coraz częściej poczęła o tym wspominać.
--- Jeszcze tylko jeden dzień!... --- prosił Wilski.
--- Masz pan słuszność --- odpowiedziała i znowu zostawali.
Interesy były już ukończone, dobra po nieboszczyku sprzedane,
gotówka w ręku Władysława, ale on o to nie dbał, dla niego
cały świat skupiał się w gabinecie bankierowej, a całe życie
streszczało się w tej jednej myśli:
,,Jeszcze jeden dzień!..."
Krociowy spadek był złotą nicią, po której do duszy jego
wkradła się straszna choroba. Wiedział o niej, rozumiał, że się
z niej potrzeba uleczyć i czuł, że się uleczy, ale kiedy?...
Przeklęte szczęście!
Pewnego dnia odebrał dwa listy z Warszawy.
Jeden był z pieniędzmi i pochodził od ubogiego studenta.
Młodzieniec zwracał przysłane banknoty i w słowach pełnych
szacunku, ale też i wielkiego żalu, dał mu poznać, że nie prosił
o jałmużnę i że jej nie przyjmuje.
--- Źle się stało --- szepnął zmartwiony Władysław --- lecz
spróbujemy to odrobić.
Przeklęte szczęście!
Drugi list był od żony.
Helenka donosiła, że złożyli jej wizytę bogaci krewni, których
znała w dzieciństwie. Państwo ci gwałtem zapraszali ją na
wieś, dodając, że ponieważ sami wyjeżdżają za granicę, więc
ofiarują jej cały dom. Tak byli pewni, że ofiary ich nie odrzuci,
iż zostawili w Warszawie swój powóz i służącego.
W dopisku ostrożnie nadmieniła, że i lekarze kazali jej
wyjechać na wieś.
O powrocie jednak Władysława nie było żadnej wzmianki. On przecież nie zwrócił na to uwagi, i nic dziwnego! Nie był Duchem Świętym, aby wiedzieć, co mówią w Warszawie o jego
stosunkach z bankierową.
Mimo to list ten przeraził Wilskiego.
--- Helenka widocznie jest chora --- myślał. --- Może to co
groźnego?... Muszę wracać.
Wieczorem, jak zwykle, poszedł do pani Welt, a gdy od niej
wrócił, napisał list do żony. Prosił ją, aby koniecznie wyjechała
na wieś, i doniósł, że wkrótce sam do niej przyjedzie.
Nim zasnął, zdawało mu się, że widzi żonę bladą i smutną,
która z ogromnej odległości wyciąga do niego rączki szczupłe
i jak alabaster przejrzyste.
,,Ty wrócisz?..." --- mówiło echo.
--- Jeżeli zobaczę Helenkę, wyrzeknę się Amelii --- szepnął,
a potem dodał --- Zrobiłem wielkie głupstwo!...
Obudziwszy się, wysłał list, w parę dni potem odebrał telegram,
że Helenka już wyjechała na wieś.
Pobiegł do pani Welt i wesoło zawołał;
--- Wracajmy!
--- Czas już wielki --- odpowiedziała.
I wrócił znowu razem i znowu na dawnej stopie.
--- Jeszcze jeden dzień!... --- myślał Władysław.
Przeklęte szczęście!...
VII. Ostatnie szczeble
W końcu czerwca Welt wyjechał za granicę, zostawiając
majątek pod opieką żony, a żonę pod opieką przyjaciela. Miasto
trzęsło się od plotek, o których osoby zainteresowane, jak
zwykle, najmniej wiedziały.
Helenka pisywała do męża niewiele i rzadko. Gdyby uważniej
czytywał jej listy, uleczyłby się może prędzej. Na nieszczęście
nie był teraz zdolny do tego. Płynęły miesiące, a on szalał
i mizerniał, zaniedbując wszystko i wszystkich.
Pani Welt dostrzegła to, i gdy raz byli sami, rzekła:
--- Wyglądasz pan dziś bardzo interesująco.
--- Czy nie domyślasz się pani powodu? --- zapytał stłumionym
głosem.
--- Mój Boże, znam się wprawdzie trochę na finansowości,
ale o medycynie nie mam pojęcia --- odpowiedziała, patrząc na
brylant swego pierścionka.
--- W tym razie wystarcza znajomość najpospolitszych uczuć
ludzkich!... --- rzekł, przysuwając do niej krzesełko.
--- Najpospolitsze uczucia ludzkie nie zasługują na to, aby
się nimi zajmować --- odparła wyniośle.
Wilski zerwał się z krzesła i w najwyższym wzburzeniu zawołał:
--- Czuję, że powinienem uciec od pani!...
--- A ja czuję, że powinieneś pan zostać! --- szepnęła, patrząc
mu figlarnie w oczy.
Władysław usiadł znowu i wziął ją za rękę.
W tej samej chwili ktoś zadzwonił i wszedł do salonu.
W końcu sierpnia, kiedy miłosne uniesienia Władysława
dosięgły zenitu, odebrał on od Grodzkiego z Londynu telegram
tej treści:
,,Z modelami zrobiłeś mi przykry zawód. Odeślij przynajmniej
notatkę, którą ci zostawiłem."
Depesza ta rozgniewała Wilskiego, bez namysłu więc odpisał:
,,Zwracam pieniądze, notatka gdzieś zginęła."
Na to nie odebrał już odpowiedzi.
PocałunekWiększą część dnia przesiadywał u bankierowej. Gdy była
z nim, pożerał ją wzrokiem; gdy wyszła, myślał o niej, lub
z rozkosznym niepokojem przysłuchiwał się szelestowi jej sukni.
Pewnego dnia w czasie jej nieobecności ukląkł i ucałował
miejsce na dywanie, którego zazwyczaj dotykały jej stopy.
Począł miewać widzenia na jawie coraz częstsze, a niekiedy
symboliczne. Raz, zdawało mu się, że na skrzydłach z listów
zastawnych wzleciał na szczyt wysokiej skały, z której zaraz
potem spadł w przepaść. Innego dnia, jakoś we wrześniu,
wracając do swego mieszkania, spotkał na schodach dawną
znajomość. Był to ów litościwy sąsiad z poddasza, rękawicznik,
strasznie wynędzniały i ubogo ubrany.
--- Ach! To pan?... --- rzekł Władysław, otwierając drzwi.
--- A ja! Przyszedłem... Przyszedłem dowiedzieć się o
zdrowiu jaśnie pana --- odparł biedak, zdejmując czapkę.
--- Dziękuję! Tak, mam się nieźle! --- rzekł Wilski i zamknął
drzwi za sobą.
W kilka godzin później pomyślał, że niegdyś karmiciel jego
musi być w ciężkiej potrzebie. Zapragnął dowiedzieć się o jego
mieszkaniu i w tym celu zadzwonił na służącego. Wyciągnął
nawet rękę, ale, że dzwonek stał na drugim końcu biurka, dał
więc spokój.
Nie było to znużenie ciała, ale coś na kształt psucia się duszy. Piorun orzeźwiłby go niewątpliwie.
Miewał też chwile opamiętania. W jednej z takich chwil
rzekł do siebie:
--- Trzeba raz skończyć!...
Postanowienie to musiało być bardzo poważne, Wilski bowiem
orzeźwił się po nim i z wyrazem stanowczości w fizjognomii
poszedł do bankierowej.
Zastał ją w karecie; wyjeżdżała właśnie do Ogrodu Botanicznego. Otrzymawszy zezwolenie, usiadł obok niej
i pojechali razem.
Gdy byli w ogrodzie, Amelia rzekła:
--- Patrz pan, jak już liście więdną!
--- Liście więdną, serca więdną... Tylko kiedy dla pierwszych
wiosna powtarza się co rok, dla drugich jedna jest tylko wiosna
i jedna jesień.
Słowa to były prorocze, on jednak nie wiedział, do kogo się
stosowały.
Zajęli ławkę na małym wzgórzu, skąd cudny roztaczał się widok.
--- Tu --- mówiła Amelia --- gnieżdżą sie w maju roje
słowików... Często siadałam tu i przysłuchiwałam się ich
śpiewom. Ale teraz już odleciały...
Wilski oparł rękę na kolanie, głowę na ręku i milcząc, patrzał
w ziemię.
--- Uważam, że jesteś pan jakiś nie swój.
--- Ma pani słuszność --- odparł, podnosząc głowę --- nie jestem
swój, ale...
--- Ale?
--- Ale... Twój!...
Wziął ją za rękę; uścisnęła go lekko i patrzała mu w oczy
dobrotliwie.
Uczuł gwałtowne bicie serca, szum w uszach i... przyciągnął
ją do siebie. Nie broniła się.
Wtedy otoczył ją ramieniem i przysunął swoją pałającą
twarz do jej twarzy.
--- Nareszcie!... --- szepnął.
--- Panie! --- zawołała błagalnym głosem --- zaklinam cię,
wyjdźmy stąd...
Powstał już inny. Czuł siły i pewność siebie, o których od dawna
zapomniał. Podał Amelii rękę, przyjęła i szła niepewnym
krokiem.
Gdy siedli do karety, osunęła się w głąb i przymknęła oczy.
Konie pędziły jak wiatr, a w kilka minut potem byli już w domu.
Wbiegła prędko na schody i weszła do buduaru, a Wilski obok
niej. Gdy padła na fotel, ukląkł i przypił się do jej ręki.
--- Ty mnie kochasz --- mówił --- powiedz, że mnie kochasz. Niech choć raz dowiem się prawdy!...
W pokojach był mrok.
Wróciwszy do domu, zasnął twardo, i sen cofnął go o kilka
miesięcy wstecz. Marzył, że się żegna z Helunią.
Żona jego była dziwnie mizerna; z jej niegdyś szafirowych,
a teraz pobladłych oczu płynęły łzy. Uwiesiła mu się na szyi,
lekka i nieujęta jak mgła, i bezdźwięcznym głosem szeptała:
--- Powrócisz?... Ty powrócisz!
Zerwał się na równe nogi i uczuł na twarzy dwie łzy gorące. Pot zimny oblał go, ręce mu drżały.
Była dopiero czwarta rano.
Nie położył się już i sam na kominku rozpalił ogień.
Siedząc przed ogniskiem, patrzał na dogorywające głownie i
myślał... Co myślał? Ty, Stwórco, znasz niepokoje sumienia,
które szarpią kły zgryzot!
Około siódmej rzekł:
--- Jestem już inny...
Pewne jest, że swoje krocie oddałby teraz za żebracze łachmany,
byleby w ich fałdach znaleźć spokojność.
Przeklęte szczęście!
VIII. De profundisDe profundis (łac.) --- z głębin,otchłani; słowa te rozpoczynają Psalm 130.
--- Tak, jestem inny! --- mówił Władysław. --- Gdy los zdjął
ze mnie uzdę niedostatku, zawróciło mi się trochę w głowie; ale
dziś wytrzeźwiałem. Zresztą, może się i lepiej stało. Nabrałem
doświadczenia, a choć straciłem trochę czasu, majątek przecie
jest nietknięty!...
W tej chwili przyszła mu na myśl żona. Wyjął jej fotografię
z biurka i wpatrywał się długo i rzewnie.
--- Czy przebaczysz mi?...
Uśmiechnięte usta Heluni z całą łatwością wyszeptały wyraz
przebaczenia, lecz niestety! Uśmiech ten z innych pochodził
czasów.
Wilski był wesół jak dziecko; otworzył okno, z rozkoszą
upajał się chłodnym powietrzem poranku i cieszył się widokiem
złotych chmur, które wędrowały, Bóg wie skąd, może z tamtych
stron, gdzie Helenka obecnie mieszka?
--- O, gdybym ci mógł teraz upaść do nóg, aniele mój,
najczystsza duszo!... --- szepnął.
Zadzwonił, wszedł służący.
--- Zamów mi ekstrapocztę, dziś na wieczór, na dziewiątą --- rzekł
Wilski.
--- Rozumiem...
--- Ale, ale!... Co się stało z naszym kanarkiem?
--- Zdechł, proszę jaśnie pana.
--- Kup-że teraz dwa: samca i samiczkę i klatkę z gniazdem.
Służący wyszedł.
--- Jerzy! --- zawołał znowu Wilski, a gdy służący wrócił,
dodał: Czy nie wiesz, co się dzieje z Mateuszową, która u nas
dawniej służyła?
--- Służy teraz na Piwnej ulicy; była tu nawet parę razy.
--- Sprowadzisz ją do mnie i powiesz, żeby podziękowała za
miejsce, bo wróci do nas.
Po chwili dodał:
--- Jeszcze słowo! Gdzie mój warsztat i narzędzia?
--- Na strychu, jaśnie panie.
--- Trzeba je oczyścić i ustawić w moim pokoju.
Służący wyszedł, trzymając się za głowę.
--- Chryste elejson! --- mówił prostaczek. --- A to coś do niego
przystąpiło!... Jeszcze i nas gotów porozpędzać.
I za chwilę podzielił się wiadomościami z kucharką i pokojówką.
Wilski tymczasem szybko ubierał się, mówiąc:
--- Ucieszy się, gdy jej wszystko opowiem. O, Heluniu!... O, błogosławione pieniądze!...
Począł gwizdać coś wesołego, lecz nie tyle z radości, ile raczej
dla przytłumienia niepokoju, który gdzieś na dnie duszy nurtował.
Gdy wyjechał do miasta, wstąpił do biura telegrafu i napisał do Grodzkiego depeszę:
,,Serdecznie cię przepraszam za mimowolny zawód. Byłem chory. Przyjeżdżaj natychmiast, najlepiej od razu z dymisją."
Telegram ten wysłał do Londynu i Petersburga.
--- Dzielny to umysł! --- mówił Władysław --- Przy jego
pomocy odgrzebię najpraktyczniejszy z moich planów i zacznę
żyć... dla ciebie, Heluniu! a przez ciebie dla innych.
Potem pojechał do uniwersytetu zasięgnąć wiadomości o
ubogim studencie. Po wielu poszukiwaniach spotkał jego
kolegę.
--- Co się dzieje z W.? --- spytał.
--- Dokładnie panu nie potrafię powiedzieć --- odparł student --- Wiem tylko, że się wypisał z uniwersytetu i wyjechał na
guwernerkę, gdzieś aż na Podole.
--- Dlaczego się wypisał? --- zawołał przerażony Władysław.
--- Co pan chce! Trudno się uczyć, mając w gotowiźnie dziesięć
palców.
--- To pierwszy --- mruknął Wilski i pojechał do biura
adresowego dowiedzieć się o rękawiczniku.
Dano mu trzy adresy.
Jeden z nich zaprowadził go na ulicę Ogrodową, gdzie znalazł
jakiegoś nieznanego człowieka.
--- Mam jeszcze dwa!
Zamknął oczy i ciągnął na los szczęścia.
Tym razem pojechał na Pragę i dowiedział się, że adresat jest
brukarzem.
Z trzecią kartką dostał się aż pod Wolskie rogatki. Wszedł do
parterowego, drewnianego domku i znalazł w nim izbę ciasną,
ciemną i wilgotną, lecz próżną.
--- Gdzie jest rękawicznik, który tu mieszkał? --- spytał stróża,
dając mu rubla do ręki.
--- Kto go tam wie, jaśnie panie! Tydzień temu, jak go
zlicytowali i podział się gdzieś z synkiem.
--- Miał przecie żonę i troje dzieci?
--- Żonę? Mieszkał tu od Św. Jana, alem żony nie widział, a dwoje najstarszych dzieci zmarło jeszcze w sierpniu.
--- Drugi... Trzeci i czwarty... --- szepnął Wilski. --- Chciałem
pojechać do Helenki z faktami, ale ich widać zabraknie... O, Boże!
Nad wieczorem znalazł w biurze telegraficznym odpowiedź.
Z Petersburga odpisano:
,,Grodzki jeszcze nie wrócił."
Z Londynu zaś:
,,Grodzki wyjechał."
--- Pewnie wraca morzem --- pomyślał Władysław i wysłał
znowu telegram do Petersburga, błagając przyjaciela, aby
natychmiast przyjechał.
Tymczasem Grodzki wracał lądem i już opuścił Berlin. Depesze
go nie znalazły.
Wilski od rana nie był u siebie i nic nie jadł; trucizna niepokoju
starczyła mu za najlepsze potrawy. Do domu też nie miał
odwagi wrócić; wszedł więc do Ogrodu Saskiego, upadł na ławkę
i pogrążył się w bolesnych dumaniach.
Społeczeństwo--- Cztery ofiary!... --- mówił --- Ja jestem winien, to
prawda!... Ale za co oni cierpieli i cierpią?
Zapomniał, że ludźmi, oprócz praw moralnych, rządzą jeszcze
prawa fizyczne. Zapomniał, że społeczeństwo jest całością, w
której gdy jedna cząstka nie pełni swoich obowiązków, inne giną.
Gdy wrócił do mieszkania, służący mu drzwi otworzył, patrzał
na niego ze zdziwieniem.
--- Czy nie było kogo? --- spytał Wilski.
ListBył list.
Władysław chciał zapalić świecę, ale rozsypał zapałki. Palce
zesztywniały mu i służący musiał go wyręczyć.
List, pisany przez nieznajomą osobę, był tej treści:
,,Wielmożny Panie i Dobrodzieju!
Aczkolwiek obcy, ośmielam się wziąć pióro do ręki i parę tych
wyrazów, w interesie jego zacnej i świątobliwej małżonki, nakreślić. Do tej pory wyraźne życzenie tej szlachetnej i wzorowej pod każdym
względem białogłowy postanowienia moje hamowało.
Nie mówiąc wiele, bo to w podobnych wypadkach jest najgorsze i
często prowadzi do wyrzeczenia tego, czego człowiek by nie chciał, uwiadamiam Wielmożnego Pana Dobrodzieja ze wszelką ostrożnością, że
taż Jego najszanowniejsza małżonka ma się wcale niedobrze. Powiedziałbym: bardzo niedobrze, ale nie chcę przedwcześnie trapić go
wiadomościami, które i tak zbyt prędko, niestety!..."
Wilski już nie kończył. Spojrzał tylko na drugą stronę
zapisanego arkusza i przekonał się, że list pochodzi od miejscowego
proboszcza.
Z gorączkowym pośpiechem narzucił na siebie futro, wziął
pieniądze i w tej chwili wyjechał na pocztę, gdzie zażądał czterech
koni. W godzinę potem był już daleko za miastem.
Na drugi dzień, około piątej wieczorem, pocztylion z ostatniej
stacji, który wiózł Władysława, odwrócił się do niego i wskazując
biczyskiem wzgórek, okryty żółkniejącymi już drzewami, rzekł:
--- Oto tu, jaśnie panie, folwark Boża Wola...
--- Boża Wola? --- powtórzył Wilski.
--- Piękny majątek, jaśnie panie!... Ziemia pszenna, las
nie wycięty, nowy dwór, na stawie młyn... Zwyczajnie, jak u
rzetelnej szlachty.
--- Boża Wola! --- wyszeptał Władysław.
Przejeżdżali około ogrodu; spoza obumierających drzew
widać było białe ściany dworu. Wilski rzucił pocztylionowi
pięć rubli, wysiadł z bryczki i przeskoczył niskie sztachety.
--- O, to mu pilno!... --- dziwił się pocztylion, trzymając
czapkę w ręku.
Władysław zadyszany, nieprzytomny, przebiegł ogród i,
stanąwszy na szczycie wzgórka, przez szklane drzwi oplecionego
winogrademwinograd (daw.) --- winnica. ganeczku, ujrzał kilka wysokich świec, ustawionych
w jednym rzędzie.
Zamknięte na klucz drzwi prysły pod naciskiem jego ręki.
Śmierć, TrupNa niskiej, okrytej dywanem sofie, w czarnej wełnianej sukience
(którą tak dobrze znał w dniach ubóstwa!), z krzyżem w głowach
i świętym obrazkiem w rączkach, otoczone zapalonymi świecami,
leżały zwłoki Heluni.
Wilski usiadł na krześle, oparł załamane dłonie na kolanach i
patrzał bezmyślnie na jedną ze świec, z której spływały duże
krople roztopionego wosku.
W uchylonych drzwiach widać było głowy ciekawej służby,
która szeptała między sobą:
--- To na pewno mąż?... Jużci, że mąż!...
Po upływie kilku minut weszła jakaś stara kobieta, widocznie
szafarkaszafarka (daw.) --- służąca zarządzająca spiżarnią.. Przeżegnała się, parę razy westchnęła i, stanąwszy
obok Władysława, poczęła mówić szpitalnym głosem:
--- Ach! Biedactwo, a takie młode i dobreńkie!... Że też to Bóg miłosierny nie wolał śmierci dopuścić na mnie starą! ... Robiłam ja, panie com mogła. Dawałam jej mleka co dzień
świeżego, wody żywicznej, kwasu ogórkowego, okadzałam,
zażegnywałam, ale wszystko na nic! Choreńka już, niebożę,
przyjechała z Warszawy!... Mówiłam nieraz: trzeba jaśnie
panu dać znać, ale ona: nie!... i nie!... A w ostatnim już
tygodniu powiedziała: ,,Moja Borkosiu! wynieście mnie na
górkę, stamtąd lepiej widać!..." I po całych dniach, mówię
panu, nic --- tylko słuchała, czy gdzie bryczka nie zatrajkocze,
czy kto drzwiami nie skrzypnie. Ale, że nikt nie jechał, ani
wchodził, to mówiła po cichu: ---,,Oj! już ja go widać nigdy
nie zobaczę... Nigdy!..." W ostatnim dniu kazała sobie
dać papier i ołówek. Myślałam, że będzie list pisać, gołąbka
moja, ale gdzie zaś!... Pisała tylko: ,,Władzio... Władzio... mój Władzio! Już nigdy nie wróci". Ale,
prawda! Jaśnie pan po podróży. Może pan jajecznicy pozwoli,
bo tak na razie nie ma nic z mięsa...
Wyszła z pokoju i już za drzwiami kończyła:
--- A światłość wiekuista niechaj jej świeci!...
Władysław wstał z krzesła, popatrzał na żółtą, jak wosk twarz
zmarłej, na ciemne jak glina powieki i ściskając ją za chłodne i
zesztywniałe rączki, szepnął:
--- Heluniu, to ja!...
Wizja, Duch, DuszaZdawało mu się, że widzi żonę swoją w oknie górnego pokoju,
nasłuchującą turkotu bryczki.
--- Heluniu! To ja... --- powtórzył. --- Już jestem!...
Spojrzyj na mnie...
,,O, już go nigdy nie zobaczę!... Nigdy" --- mówiło
widmo.
--- Ja przecież jestem, spojrzyj na mnie, Heluniu!... --- jęknął Wilski.
,,Tak długo czekam i nie doczekam się nigdy!..." --- szlochało
widmo, rozpływając się we mgle.
PogrzebNa drugi dzień proboszcz i gromadka ludzi odprowadzała
czarną trumienkę na cmentarz wiejski. W połowie drogi orszak
ten spotkał bryczkę pocztową, z której wyskoczył Grodzki i
stanął obok postępującego za trumną Władysława.
Przez cały czas Wilski był prawie nieprzytomny. Nie patrzał
na nikogo i milczał.
Na cmentarzu jakiś głos odezwał się:
--- Otwórzcie trumnę, może ją jeszcze zechce zobaczyć.
Władysław zdawał się nie słyszeć tego. Nie słyszał też ciężkiego
łoskotu brył ziemi, walącej się na trumnę, ani żałosnych dźwięków
pieśni:
,,Witaj Królowo nieba i Matko litości!"
Gdy już wszyscy towarzyszący pogrzebowi rozeszli się, Grodzki
dotknął ramienia Władysława i rzekł:
--- Chodź ze mną...
--- Jestem przeklęty! --- odpowiedział Wilski.
--- Jesteś tylko chory. Chodź ze mną.
--- Czekała na mnie... Czy ty słyszysz?... Czekała i
czekać będzie, w tym strasznym grobie, ale już nie zobaczy mnie
nigdy!... Nigdy!...
Upadł z jękiem na ziemię, rozkrzyżował ramiona i w
konwulsyjnym uścisku objął świeżą mogiłę.