Spis treści

      Jan KochanowskiPieśni, Księgi wtórePieśń IX[1][2]

      1
      Nie porzucaj nadzieje,
      Jakoć sie kolwiek dzieje:
      Bo nie już[3] słońce ostatnie[4] zachodzi,
      A po złej chwili piękny dzień przychodzi.
      5
      Patrzaj teraz na lasy,
      Jako prze zimne czasy
      Wszystkę swą krasę drzewa utraciły,
      A śniegi pola wysoko przykryły.
      Po chwili wiosna przyjdzie,
      10
      Ten śnieg z nienagła[5] zéjdzie
      A ziemia, skoro słońce jej zagrzeje,
      W rozliczne barwy znowu sie odzieje.
      Nic wiecznego na świecie:
      Radość sie z troską plecie,
      15
      A kiedy jedna weźmie moc nawiętszą,
      W ten czas masz ujźrzeć odmianę naprędszą.
      Ale człowiek zhardzieje,
      Gdy mu sie dobrze dzieje;
      Więc też, kiedy go Fortuna[6] omyli[7],
      20
      Wnet głowę zwiesi i powagę zmyli[8].
      Lecz na szczęście wszelakie
      Serce ma być jednakie;
      Bo z nas Fortuna w żywe oczy szydzi,
      To da, to weźmie, jako sie jej widzi.
      25
      Ty nie miej za stracone,
      Co może być wrócone:
      Siła Bóg może wywrócić w godzinie;
      A kto mu kolwiek ufa, nie zaginie.

      Przypisy

      [1]

      Ks. 2, Pieśń IX — w pieśni wykorzystano motywy z licznych Carmina Horacego. [przypis redakcyjny]

      [2]

      W przypisach gwiazdką oznaczono wyrazy, które są używane do dziś, ale których znaczenie w Pieśniach jest odmienne od znaczenia obecnego. [przypis edytorski]

      [3]

      nie już (starop.) — jeszcze nie. [przypis redakcyjny]

      [4]

      ostatnie (starop.) — po raz ostatni. [przypis redakcyjny]

      [5]

      z nienagła (starop.) — stopniowo. [przypis redakcyjny]

      [6]

      Fortuna — w mit. rzym. bogini przypadku; los. Motyw ważny w filozofii Pieśni Kochanowskiego; zob też Pieśń IX, Ks. 1. [przypis redakcyjny]

      [7]

      omylić (daw.) — zwieść. [przypis redakcyjny]

      [8]

      zmylić — tu: stracić. [przypis redakcyjny]