Spis treści

    1. Grób: 1
    2. Rycerz: 1
    3. Sława: 1

    Daniel NaborowskiNagrobek Jerzemu Hołowni, słudze i towarzyszowi husarskiemu tegoż Księcia, podczas pogromu rokoszanów zabitemu

    1
    Stań, proszę, ty, co mijasz! — RycerzHołownię Jerzego
    W Wielkim Księstwie Litewskim szlachcica zacnego
    Ta zamyka mogiła, który w młodym wieku
    Co słuszna rycerskiemu pokazał człowieku[1].
    5
    Przebywszy wprzód z ochoty węgierskie Bałchany[2],
    Chodził śmiały najeznik po budzińskie ściany[3],
    Gdzie na harcu nieszczęsnym będąc poimany
    Sześć lat miał na Noralbie na nogach kajdany.
    Potem, gdy go z pogańskich Bóg ręku wybawił,
    10
    Wiek na dworze Janusza Radziwiłła strawił.
    Lecz (o czasy nieszczęsne, czasy opłakane!)
    Gdy krwią pola guzowskie[4] były napawane[5],
    A braterskie szeregi przeciw siebie stały
    I grotem, nieszczęśliwi, wnętrza w swych macały,
    15
    Przy Rzeczypospolitej na czele wszytkiego
    Wojska krwią pieczętował służby pana swego.
    Grób, SławaMężny duch tu złożywszy śmiertelne zewłoki
    Sam z sławą nieśmiertelną przeniknął obłoki.

    Przypisy

    [1]

    Co słuszna rycerskiemu pokazał człowieku — szyk przestawny: pokazał, jakie jest właściwe postępowanie człowieka rycerskiego. [przypis edytorski]

    [2]

    Bałchany — dziś popr.: Bałkany. [przypis edytorski]

    [3]

    ściana (daw.) — granica. [przypis edytorski]

    [4]

    pola guzowskie — miejsce bitwy stoczonej 5 lipca 1607 między wojskami królewskimi a armią rokoszu Zebrzydowskiego. [przypis edytorski]

    [5]

    napawać (daw.) — poić. [przypis edytorski]