Spis treści

    1. Kochanek: 1
    2. Księżyc: 1
    3. Kwiaty: 1
    4. Miłość niespełniona: 1
    5. Smutek: 1
    6. Słońce: 1
    7. Świt: 1

    Adam MickiewiczSonety odeskieSonet VII. Ranek i wieczór[1]

    1
    Świt, Słońce, Księżyc, KwiatySłońce błyszczy na wschodzie w chmur ognistych wianku,
    A na zachodzie księżyc blade lice mroczy,
    Róża za słońcem pączki rozwinione toczy,
    Fijołek klęczy zgięty pod kroplami ranku.
    5
    Miłość niespełniona, Smutek, KochanekLaura błysnęła w oknie, ukląkłem na ganku;
    Ona, muskając sploty swych złotych warkoczy,
    «Czemu — rzekła — tak rano smutne macie oczy,
    I miesiąc, i fijołek, i ty, mój kochanku?»
    W wieczór przyszedłem nowym bawić się widokiem;
    10
    Wraca księżyc, twarz jego pełna i rumiana,
    Fijołek podniósł listki otrzeźwione mrokiem;
    Znowu stanęła w oknie moja ukochana,
    W piękniejszym jeszcze stroju i z weselszem okiem,
    Znowu u nóg jej klęczę — tak smutny jak z rana.

    Przypisy

    [1]

    Ranek i wieczór — utwór należy do cyklu sonetów powstałych pod bezpośrednim wpływem Petrarki, stanowiących albo poetycką parafrazę utworu poety renesansowego, albo rozwinięcie (jak w tym przypadku) przejętego od włoskiego mistrza motywu. [przypis redakcyjny]