Spis treści

      Adam MickiewiczKurhanek Maryli

      (myśl ze śpiewu litewskiego)

      1
      Cudzy człowiek
      Tam u Niemnowej odnogi,
      Tam u zielonej rozłogi,
      Co to za piękny kurhanek?
      5
      Spodem uwieńczon jak w wianek,
      W maliny, ciernie i głogi;
      Boki ma strojne murawą,
      Głowę ukwieconą w kwiaty,
      A na niej czeremchy drzewo,
      10
      A od niej idą trzy drogi:
      Jedna droga na prawo,
      Druga droga do chaty,
      Trzecia droga na lewo.
      Ja tędy płynę z wiciną,
      15
      Pytam się ciebie dziewczyno,
      Co to za piękny kurhanek?
      Dziewczyna
      W całej wsi pytaj się, bracie,
      A cała wieś powie tobie:
      20
      Maryla żyła w tej chacie,
      A teraz leży w tym grobie.
      Na prawej stronie te śladki
      Ubite nogą pastuszka;
      To jest drożyna jej matki,
      25
      A stąd przychodzi jej drużka.
      Lecz oto błysnął poranek,
      Przyjdą oni na kurhanek;
      Ukryj się tu za stos łomu,
      Sam ich posłuchasz niedoli,
      30
      Własne twe oczy zobaczą.
      Patrz w prawo… idzie kochanek.
      Patrz, matka idzie z domu,
      Patrz w lewo, przyjaciółka.
      Wszyscy idą powoli,
      35
      I niosą ziółka,
      I płaczą.
      Kochanek
      Marylo! o tej porze
      Jeszcześmy się nie widzieli,
      40
      Jeszcześmy się nie ścisnęli.
      Marylo! zaszło zorze!
      Tu czeka twój kochanek:
      Czy ty przespałaś ranek?
      Czyś na mnie zagniewana?
      45
      Ach! Marylo kochana!
      Gdzież się ty dotąd kryjesz?
      Nie, nie przespałaś ranka,
      Nie gniewasz się na Janka:
      Lecz nie żyjesz, nie żyjesz!
      50
      Więzi cię ten kurhanek,
      Nie ujrzysz już kochanka,
      Nie ujrzy cię kochanek!
      Dawniej, kiedy spać szedłem, tym słodziłem chwile,
      Że skoro się obudzę, obaczę Marylę,
      55
      I dawniej spałem mile!
      Teraz, tutaj spać będę, od ludzi daleki,
      Może ją we śnie ujrzę, gdy zamknę powieki;
      Może zamknę na wieki!
      Byłem ja gospodarny, gdy byłem szczęśliwy;
      60
      Chwalili mnie sąsiedzi,
      Chwalił mnie ojciec siwy:
      Teraz się ojciec biedzi;
      A ja ni ludziom, ni Bogu!
      Niech ziarno w polu przepadnie,
      65
      Niech ginie siano ze stogu,
      Niech sąsiad kopy rozkradnie,
      Niech trzodę wyduszą wilki!
      Nie masz, nie masz Marylki!
      Daje mi ojciec chaty,
      70
      Daje mi sprzęt bogaty.
      Bym wziął w dom gospodynię,
      Namawiali mię swaty,
      Nie masz, nie masz Maryli!
      Swaty nie namówili:
      75
      Nie mogę, nie, nie mogę!
      Wiem ojcze, co uczynię:
      Pójdę w daleką drogę,
      Więcej mnie nie znajdziecie,
      Choćbyście i szukali.
      80
      Nie będę już na świecie,
      Przystanę do Moskali,
      Żeby mnie wraz zabili.
      Nie masz, nie masz Maryli!
      Matka
      85
      Czemuż nie wstałam zrana?
      Już w polu pełno ludzi.
      Nie masz cię, nie masz, kochana
      Marylo, któż mię obudzi?
      Płakałam przez noc całą,
      90
      Zasnęłam kiedy dniało.
      Mój Szymon gdzieś już w polu,
      Wyprzedził on świtania,
      Nie budził mię, mojego litując się bólu,
      Poszedł z kosą bez śniadania;
      95
      Koś ty dzień cały, koś sobie,
      Ja tutaj leżę na grobie.
      Czegóż mam iść do domu?
      Kto nas na obiad zawoła?
      Kto z nami siądzie do stoła?
      100
      Nie masz, ach! nie masz komu!
      Pókiśmy mieli ciebie,
      W domu było jak w niebie.
      U nas i wieczorynki,
      Z całej wsi chłopcy, dziewki,
      105
      Najweselsze zażynki,
      Najchuczniejsze dosiewki.
      Nie masz cię! w domu pustynie!
      Każdy kto idzie, minie.
      Zawiasy rdzewieją w sieni,
      110
      Mchem się dziedziniec zieleni:
      Bóg nas opuścił, ludzie opuścili,
      Nie masz, nie masz Maryli!
      Przyjaciółka
      Tutaj bywało z ranku
      115
      Nad wodą sobie stoim,
      Ja o twoim kochanku,
      Ty mnie mówisz o moim.
      Już więcej z sobą nie będziem mówili,
      Nie masz, nie masz Maryli!
      120
      Któż mi zwierzy się szczerze,
      Komuż się ja powierzę?
      Ach, gdy z tobą, kochanie,
      Smutku i szczęścia nie dzielę,
      Smutek smutkiem zostanie,
      125
      Weselem nie jest wesele.
      Słyszy to cudzy człowiek,
      Wzdycha i łzy mu płyną.
      Westchnął, otarł łzy z powiek,
      I dalej poszedł z wiciną.