Maria KonopnickaChrystus i dzieci

Siadł w szczerem polu Chrystus Pan,

Dziateczki, co na zżęty łan

Cisną się usta do nóg Mu

A Chrystus spuścił jasną dłoń,

— Rośnijcie — rzecze — ojcom swym

I jako słońce chaty swej,

A co pogładzi jasny włos,

Sypią się, nakształt złotych ros,

Lecz wpośród dzieci była tam

I słysząc to, co Chrystus rzekł,

— A ja nie będę, Panie, rość,

Ojca, ni matki nie mam już,

Lecz Chrystus rzekł: — Zaprawdę wam

Nie jest sierotą żadne z was,

Bo ojcem mu jest niebios Pan,

Co go zbożami swoich pól,

A domem mu jest cały świat

Gdzie tylko sięgnie jego myśl,

A polne kwiaty — te są mu

A przyjacielem jest mu ptak,

A towarzyszem jest mu zdrój,

A przewodnikiem w domu tym

Dla nich wam w siły, w cnotę rość,

Bo każdy z was tu synem jest