Magnus Dominus et laudabilis nimis[1].
Psalm 87
Wielki jest Pan i bardzo chwalebny w mieście Boga naszego, na górze świętej Jego.
2Funduje się z radością wszystkiej ziemie[2] góra Syjon, strony jej północne, miasto króla wielkiego.
3Gdzie przedtem dolina poziomym krążyła padołem, tam, na ulubionym pagórku pokorę wywyższywszy, Bóg miasta Swego stanowi osadę.
4Chwalebne rzeczy o tobie powiedziano, miasto Boże: pamięta on[3] na Raab i Babilon, które o niem wiedzą, ale i o tobie nie zapomni, któreś Go w sobie zawarło.
5Tyś wiecznego króla pałacem, nieogarnionego monarchy skłonieniem; natury cud cudów przepaść, jeden met[4] Wszechmocności.
6O miasto, o Syjonie! Przechodzisz[5] niebo wielkością, w sobie zawarłszy Tego, którego przestrzeństwo Olimpu ogarnąć nie może.
7Więcej w Tobie wygody niż w najżyźniejszych nad Nilem polach, tamte doczesne pożywienie, a tyś nam mannę żywota z siebie wydało.
8Więcej w Tobie nadzieje[6] niż w miastach ucieczki; tam musiał rączo winowajca uchodzić, a ty samo szukasz grzesznego z ratunkiem.
9Więcej w tobie dostatków niż w skarbcach Salomona, bo gdy Bóg w domach twoich poznany, przynoszą mu królowie ziemscy podarunki od złota.
10Śliczność twoja dziwem jest natury, zazdrości cierniem, nieprzyjaciół trwogą.
11Dobrotliwość twoja proszącym posiłek, zgubionym żywot, osierociałym pociecha.
12Ale jaż się to na chwały twoje zbieram, o miasto pańskie? Któż mowcą bez języka będzie albo jako może kret bez oczu widzieć promienie słoneczne?
13Iżali[7] ciemność chwalić może światłość? Albo jako z twardego krzemienia zdrój obfity wypłynie?
14Nie jest bowiem piękna chwała w uściech[8] grzesznego; a nieprawości naczynie jako się na chwały miasta pańskiego zdobyć może?
15Więc jeżeli nieudolność moja temu nie wystarczy, przynajmniej dziękować za to miasto Panu do powinnej[9] wdzięczności należy.
16Tobie tedy pokorna dzięka[10] niechaj będzie Najwyższy Panie, któryś to miasto fundował, aby było przybytkiem Syna Twego na ziemi goszczącego.
17A że przybytkiem królewskim[11], dla tego przystało, aby uprzedziwszy protoplasta upadek, wolne zostawało, od pierworodnego ciężaru.
18Aby Matka czysta i Panna płodna, lubo[12] jest z córek Adama, dla osobliwego jednak macierzyństwa tytułu błotem damasceńskiem nie trąciła.
19Niechaj się tedy weseli góra Syjon, do tej doskonałości przywiedziona, że w okoliczności swojej ogarnęła Tego, który wszystko napełnia oświeca, posiada.
20Obstąpcie miasto syjońskie mieszkańcy Hieruzalem[13] i zrewidujcie wieże jego, a któraż nie napełniona jest orężem mężnych?
21A zatem uważajcie moc miasta pańskiego i przypatrzycie się ozdobom jego, abyście to powiadali potomstwu drugiemu.
22Że Bóg wystawił mury Syjon; Bóg nasz, który je ugruntował na wieki.
23Któremu królowi wieków wszystko widzącemu, początkowi bez początku, trwałości bez końca, niechaj będzie dzięka, i chwała, że raczył ugruntować Syjon, grzesznym ucieczkę. Amen.
A że przybytkiem królewskim — zdanie eliptyczne, domyślnie: A że jest przybytkiem królewskim; A ponieważ jest przybytkiem (…). [przypis edytorski]