Jarosław KlejnockiElegia na śmierć szczegółów. Wiersze wybraneSceny z historii rodzinnej

Matka, ta obca kobieta Czuła i zjmna: «Mogłabym mieć,

i nawet chciałam, drugie dziecko. Starsze wychowywałoby

młodszą he, be”

Siedzi przy świątecznym stole, gdy to mówi. Ma ponad

siedemdziesiąt lat choć nie wygląda. Ja prawie pięćdziesiąt

i też nie wyglądam. Ona nie wie, że ja to słyszę.

«Czy ty się czymś martwisz? » pyta ciotka, siostra matki. Zobaczyła

jak stoję u okna, patrząc w dal. Zaraz, tuż za blokiem ohydne ogródki

działkowe (jest ciepła zima i cały ten śmietnik tkwi na wierzchu, zanim

przykryje go, daj Boże, śnieg). A dalej wielkie światia handlowych

centrów: Blue Gty z jaśniejącym neonem na kopule podobnej do Piotra i Pawła w Rzymie (obracające się literki «Wesołych Świąt), Reduta z czerwonym napisem (porucznik Ordon przechadza się po jej korytarzach, ale nikt go nie dostrzega).

«Nie, Danusiu, tak się tylko zamyśliłem^ Kłamstwo goni kłamstwo. Niczego sobie wprost nie mówimy. Ciotka myślami mieszka w Stanach, z których ją wygnano (nie zadbała o właściwe dokumenty i po latach decyzja o deportacji) Jej córka nie wie (a może wie? ) jak źle z nią jest Dzwoni do niej dwa razy w tygodniu, ale to za mało.

Zawsze za mało. Banały. Neony lśnią intensywnym blaskiem. W ich świetle nasze cienie

szare, zanikające.