Spis treści

    1. Bezdomność: 1
    2. Bieda: 1
    3. Chleb: 1
    4. Gospodarz: 1
    5. Krzywda: 1
    6. Sierota: 1
    7. Zima: 1

    Jan Kasprowicz Z chałupyXVII

    1
    ZimaSłonko, świeci, oj, świeci iskrzyste,
    Ale jakoś się rozgrzać nie może!
    Pierwsze szrony dziś spadły na zboże
    I zmieniły w szron rosy kropliste.
    5
    Poza wioską, gdzie, patrzcie! w srebrzyste
    Oziminy usłały się łoże,
    Sierota, Bieda, Bezdomność, KrzywdaWyszło chłopię na ciche rozdroże
    I wciąż szepce «o Jezu! o, Chryste!»
    W którą stronę się udać, snać[1] nie wie,
    10
    A tu nagie gałęzie na drzewie,
    A siermiężka[2] na strzępy podarta.
    Gospodarz, ChlebGbur[3] przez lato sierotę — niebogę
    Miał do bydła… «Na zimę? Do czarta!»
    Kawał chleba w zanadrze i w drogę.

    Przypisy

    [1]

    snać (daw.) — widocznie, zapewne. [przypis edytorski]

    [2]

    siermiężka (daw.) — zdr. od siermięga: wierzchnie ubranie z grubego samodziału noszone przez chłopów w dawnej Polsce. [przypis edytorski]

    [3]

    gbur (daw.) — chłop, zwłaszcza zamożny, mający własną ziemię, gospodarz (dziś: grubianin, człowiek nieuprzejmy). [przypis edytorski]