Spis treści

    1. Duma: 1
    2. Pamięć: 1
    3. Poezja: 1
    4. Sława: 1

    HoracyPieśń III, 30 (Exegi monumentum aere perennius…)Do Melpomenytłum. Marceli Motty

    1
    Poezja, Pamięć, SławaUkończyłem już pomnik ten trwalszy od spiżu,
    od królewskiej budowli piramid wznioślejszy
    i którego ni deszcze żarłoczne, ni wichry szalone,
    lat szeregi bez końca, ni wieki w swym biegu
    5
    nie zdołałyby zniszczyć. Nie umrę ja cały;
    część niemałą zostawię po sobie, bo onej
    Libityna[1] nie zgładzi… Przyszłości pochwałą
    wzrastać będę, ja wieczny młodzieniec, tak długo,
    jak z milczącą dziewicą[2] na Kapitol[3] wchodzić
    10
    arcykapłan nasz będzie… Gdzie szumi gwałtowny
    Aufid[4], w suchym gdzie kraju wieśniakom[5] królował
    Daunus[6], Dumasławić mnie będą, bo jestem potęgą,
    choć syn gminu, najpierwszy nadając eolskim
    pieśniom dźwięki italskie[7]… O, przybierz tę dumę,
    15
    której szuka zasługa i zechciej me włosy,
    Melpomeno[8], uwieńczyć delfickim wawrzynem.

    Przypisy

    [1]

    Libityna (mit. rzym.) — starorzymska bogini śmierci. [przypis edytorski]

    [2]

    milcząca dziewica — westalka, tj. kapłanka bogini Westy, patronki ogniska domowego, strzegąca świętego ognia w jej świątyni. Westalki pełniły służbę przez 30 lat. Obowiązane w tym czasie do zachowania dziewictwa, cieszyły się wielkim szacunkiem społecznym. [przypis edytorski]

    [3]

    Kapitol — jedno z siedmiu wzgórz na których powstał Rzym; na Kapitolu mieściły się świątynie najważniejszych bóstw rzym. (m.in. Jowisza, Junony i Minerwy); w pobliżu znajdowało się też Forum Romanum, miejsce najważniejszych obchodów i wydarzeń politycznych w Rzymie. [przypis edytorski]

    [4]

    Aufidus — rzeka w płd. Włoszech, obecnie nazywana Ofanto. [przypis edytorski]

    [5]

    wieśniakom — Horacy podkreśla swoje pochodzenie z prowincji. [przypis edytorski]

    [6]

    Daunus — wg Eneidy Wergiliusza król Apulii, ojciec Turnusa. [przypis edytorski]

    [7]

    nadając eolskim pieśniom dźwięki italskie — za swój tytuł do chwały Horacy uważa przeszczepienie tradycji liryki greckiej na grunt łaciński. [przypis edytorski]

    [8]

    Melpomena (z gr. melpô: świętować pieśnią i tańcem) — w mit. gr. pierwotnie muza pieśni i w tym znaczeniu występuje w utworze Horacego. Później stała się muzą tragedii, przedstawianą na koturnach, ze smutną maską tragiczną. [przypis edytorski]