Stefan George[Duch twój, gdy dzisiaj…]tłum. Stefan Napierski

Wspomnienia, SielankaDuch twój, gdy dzisiaj w rok owy się chyli,

Pojąć nie może śródgwiezdnych przestrzeni,

Jakie dzieliły cię od ludzkich cieni.

Zdumienie czoło skłania k'tamtej [1] chwili:

Kiedyś budował dla runa świątnice,

Przewyższające blady przepych ziemi,

I urzeczony ciszą był port niemy

I złoty kolor snów, jak błyskawice;

Przez skalne piargi wonczas [2], ścieżką znaną,

Owocorodne zawiodło cię lato,

Stoki darzyły uśmiechu zapłatą

I przybysz w zjawach miał duszę skąpaną.Przemijanie

Otóż i łąka w aksamitach cała

I zwisające złoto-płodne kłosy,

Dzwonienie sierpów i żniwiarzy głosy…

Ziemia cię woła, która nas wydała.

k'tamtej (daw.) — ku tamtej, do tamtej. [przypis edytorski]

wonczas — wówczas, wtedy. [przypis edytorski]

Spis treści