Spis treści

    1. Alkohol: 1 2
    2. Bóg: 1
    3. Gwiazda: 1
    4. Księżyc: 1
    5. Noc: 1
    6. Świt: 1

    Poprawiono tekst (wg K.I. Gałczyński, Liryka, 1926–1953, PIW 1962, Poezje, Lublin 1988): Szarlatany > szarlatani;

    Konstanty Ildefons GałczyńskiUlica szarlatanów

    1
    Szarlatanów[1] nikt nie kocha.
    Zawsze sami.
    Dla nich gwiazdy świecą w górze
    i na dole.
    5
    W tajnych szynkach piją dziwne
    alkohole,
    I wieczory przerażają
    bluźnierstwami.
    Wymyślili swe tablice
    10
    szmaragdowe[2].
    Krwią dziewicy wypisali
    charaktery[3].
    Strachy w liczbach[4]: 18,
    3 i 4.
    15
    Przeklinamy Jezu-Chrysta
    i Jehowę[5].
    Szarlatani piszą księgi
    o papieżach.
    Zawsze w nocy mówią źle o
    20
    Watykanie[6].
    Noc, Gwiazda, AlkoholZawsze w nocy słychać szklane,
    szklane łkanie:
    płaczą gwiazdy zaplątane
    w szkłach na wieżach.
    25
    Księżyc, AlkoholKiedy miesiąc[7] umęczony
    wschodzi na nów,
    alkohole z przerażenia
    drżą słodyczą.
    Nie pomogą alkohole:
    30
    W nocy krzyczą
    łzy fałszywe szmaragdowych
    szarlatanów.
    ŚwitBardzo cicho i boleśnie
    jest nad ranem.
    35
    Dzwonią dzwony, świt pochyla
    się w pokorze.
    BógOdpuść grzechy szarlatanom,
    Panie Boże,
    wszak Ty jesteś takim samym
    40
    szarlatanem.

    Wiersz napisany w roku 1928; pierwodruk w publikacji książkowej: Utwory poetyckie, wyd. „Prosto z mostu”, 1937.

    Przypisy

    [1]

    szarlatan — oszust, zwodzący łatwowiernych ludzi swoimi rzekomymi nadzwyczajnymi umiejętnościami. [przypis edytorski]

    [2]

    Tablica szmaragdowa (łac. Tabula Smaragdina) — krótki tekst hermetyczny, którego autorstwo przypisywano Hermesowi Trismegistosowi; wysoko ceniony przez średniowiecznych alchemików islamskich i europejskich jako podstawowy w ich sztuce: wierzono, iż zawiera tajemnicę uzyskania kamienia filozoficznego (substancji umożliwiającej przekształcanie metali nieszlachetnych w szlachetne: złoto lub srebro). [przypis edytorski]

    [3]

    charakter (daw.) — znak pisany, litera; tu: symbol alchemiczny, kabalistyczny lub magiczny. [przypis edytorski]

    [4]

    strachy w liczbach — od starożytności niektórym liczbom przypisywano szczególne znaczenie, niektóre uważano za przynoszące szczęście, inne za pechowe; przekonanie, że numer związany z daną osobą lub rzeczą określa jej naturę i ma wpływ na jej losy (numerologia), znalazło odzwierciedlenie w szczególności w kabale, powstałej w średniowieczu żydowskiej mistycznej filozofii religii. [przypis edytorski]

    [5]

    Jehowa — dziś częściej: Jahwe, imię własne Boga żydów i chrześcijan. [przypis edytorski]

    [6]

    Watykan — tu: papiestwo, Kościół rzymskokatolicki i jego hierarchia; od nazwy wzgórza Watykan w Rzymie, które od XIV w. stało się główną siedzibą papieży i najwyższych władz Kościoła. [przypis edytorski]

    [7]

    miesiąc (daw., poet.) — księżyc. [przypis edytorski]