Spis treści

      Jan KochanowskiPieśń II[1][2]

      1
      Nie ma świat nic trwałego, a to barzo k rzeczy[3]:
      Jaki liścia, taki jest rodzaj i człowieczy[4].
      Ale rzadki, co by tę powieść Homerowę,
      Przypuściwszy do uszu, wlepił sobie w głowę.
      5
      Bo każdego swa własna nadzieja uwodzi
      A ledwie sie z człowiekiem zaraz nie urodzi.
      Póki zakwitła młodość stoi w swojej mierze[5],
      Lekka[6] myśl niepodobne[7] rzeczy przed się bierze:
      O starości nie myśli ani na śmierć pomni
      10
      A w dobrym zdrowiu będąc, choroby nie wspomni.
      Szalony ludzki rozum — ani oni[8] znają,
      Jako młodość i żywot prędko upływają.
      Co ty wiedząc, bądź cierpliw do kresu żywota,
      Strzegąc sie, ile możesz, troski a kłopota.

      Przypisy

      [1]

      Pieśń II dodana — pieśń jest parafrazą elegii Simonidesa z Keos. [przypis redakcyjny]

      [2]

      W przypisach gwiazdką oznaczono wyrazy, które są używane do dziś, ale których znaczenie w utworze jest odmienne od znaczenia obecnego. [przypis edytorski]

      [3]

      k rzeczy (starop.) — słusznie, mądrze powiedziane. [przypis redakcyjny]

      [4]

      Jaki liścia, taki jest rodzaj i człowieczy — w Iliadzie Homera (ks. VI) Glauk porównuje ludzkie rodzenie się i umieranie do losu liści na drzewach; por. też biblijną Mądrość Syracha (14, 18). [przypis redakcyjny]

      [5]

      stoi w swojej mierze — trwa, znajduje się w swoich granicach. [przypis redakcyjny]

      [6]

      lekki — tu: lekkomyślny. [przypis redakcyjny]

      [7]

      niepodobny (daw.) — nierealny, niewykonalny. [przypis redakcyjny]

      [8]

      oni — tzn. szaleni, lekkomyślni ludzie. [przypis redakcyjny]