Spis treści

    1. Deszcz: 1
    2. Książka: 1
    3. Muzyka: 1
    4. Ogień: 1
    5. Walka: 1
    6. Wizja: 1
    7. Wojna: 1
    8. Ziemia: 1
    9. Śmierć: 1
    10. Śpiew: 1

    Józef Czechowicznic więcejw boju

    1
    Deszczprzez mokre oka sieci horyzont
    padało są chmury i obłoki szrapneli[1]
    po ulewie dzień świeci ryżo
    burzy podjudza zblakłą zieleń
    5
    Wojnamłodziku a tobie żal że wsparty o koło jaszcza[2]
    chorąży zamknął powieki
    Książkaksiążka o to jest złote widmo zbłąkanym w bitwie u rzeki
    każdy ją strzał zaprzepaszcza
    Walkamłodziku widzisz bój ale tak jakoś płasko
    10
    strzelają broczą biegną krzyczą
    pocisków ptactwo
    nad okolicą
    w grzmocie bliskiej baterii opada za liściem liść
    na hełmy na niski okop
    15
    Śmierć, Śpiewkto piosnki nuci po cichu odgania o śmierci myśl
    to ważne gdy spotka się ją oko w oko
    Wizjanie myśleć jezu nie myśleć
    a dobrze to utonie
    w przypominaniu wizji, które się nie wyśniły
    20
    pierwsza pod białym portykiem[3] pałacu pałac płonie
    dziewczęta w nimbach zarzynają łabędzia srebrem piły
    drugaMuzyka skrzypce świergocą ze strun czterech do słońca
    wysnuwa się jasność w nitkach samogłos je potrąca
    muzyka parzy pod sercem jak kula
    25
    w trzeciej wizji mocarze stanęli na planetach
    stanęli globy w krzepkie ujęli ręce
    rzucił planetą on zamierzyła się i kobieta
    przez chmurę
    otchłań pociskiem spruła
    30
    spłosz wizje wypłyń z tej przędzy
    uważaj Ziemia, Ogieńodstrzał przelot granat uderza tuż
    i oddudniło w gruncie i ziemia nagle w górę
    płomienie klaszczą w powietrzu pionowymi deskami z róż
    i już nic więcej

    Przypisy

    [1]

    szrapnel — pocisk artyleryjski wypełniony kulami, o dużym polu rażenia, używany w XIX i XX w.; nazwa pochodzi od nazwiska wynalazcy, angielskiego generała-majora Henry'ego Shrapnela. [przypis redakcyjny]

    [2]

    jaszcz — artyleryjski wóz konny służący do przewożenia amunicji. [przypis redakcyjny]

    [3]

    portyk — zew. część budowli wysunięta ku przodowi albo wgłębiona, otwarta z jednej strony, z rzędem kolumn lub filarów, odsłaniająca główne wejście. [przypis redakcyjny]