Spis treści

    1
  1. 2
  1. Pogrzeb: 1
  2. Walka: 1

Krzysztof Kamil BaczyńskiMiserere[1]

1

1
Oto stoimy nad ziemią tragiczną.
Pobojowisko dymi odwarem strzaskanych wspomnień i snów.
Lepkimi krwią pytaniami
zdejmujemy hełmy przyrosłe do głów.
5
Głowy — czerwone róże przypniemy hełmom pokoleń.
Widzę: czas przerosły kitami dymów,
widzę czas: akropol[2] zarosły puszczami traw.
WalkaRzuć się, ostatni kainie, na ostatniego abla,
dław!

2

10
PogrzebWracając z pogrzebu ostatniego człowieka,
jak wyzwanie
rzucam przygarść powietrzną — skowronka — w niebo
i ziemię ronię jak łzę nad wszechświatem.

40 r., wiosna

Przypisy

[1]

Miserere (łac.: zmiłuj się) — pierwsze słowo Psalmu 51, proszącego o zmiłowanie się Boga nad grzesznikiem. [przypis edytorski]

[2]

akropol — w staroż. Grecji warownia, cytadela z pałacami i świątyniami, znajdująca się na wysokim wzgórzu, obejmująca część lub całość miasta; w okresie hellenistycznym niezamieszkała część, służąca celom publicznym, kultowym i reprezentacyjnym. [przypis edytorski]