Spis treści

Adam AsnykZmierzch melodyi

Śpiewnej melodyi słodycze,

Wpółsenne pienia słowicze,

Serc silniej nie wzruszą już:

Na gruzach wiary dziecięcej,

Duch ludzki pożąda więcej

Wśród walk i burz.

Nie dość mu tkliwych pobudek:

Róż zwiędłych i niezabudek,

I szmeru srebrzystych strug,

Lecz żąda, by w męskiej nucie

Dźwięczało głębsze odczucie

Duchowych dróg.

Trzeba mu w pieśni odbicia

Tej walki o prawdę życia,

Co z niebem rozpoczął wieść,

Prawda dlań teraz najświętsza,

Więc chce przeniknąć do wnętrza

Istnienia treść.

Te, co nęciły go wprzódy,

Bańki tęczowej ułudy,

Straciły dawniejszy czar;

W chciwej za światłem pogoni

Od błędnych ogników stroni

I nocnych mar.

Myśl niespokojna nań czyha

Na dnie rozkoszy kielicha

I z kwiatów odrywa wzrok;

Nawet miłosne marzenia

Bezmiarem swoim ocienia

Zaziemski mrok.

Wszędzie go ściga myśl: po co

Z nieznaną ściera się mocą,

Z potęgą, co wiecznie trwa?…

I czemu serce ogarnia

Nieskończoności męczarnia,

Pod którą drga?…