Adam AsnykZe sceny świataXII

Ja jeden tryumfuję, patrząc na tę ziemię

Dyszącą w bólu, we łzach, we krwi i żałobie;

Ja jeden, krwawy rubin w moim dyademie

Umieściłem ku mojej chwale i ozdobie.

Ja jeden, klęsk i nieszczęść sprowadzając brzemię

Na ten ród pełen złości, wiedziałem, co robię,

I wytracając mieczem to przeklęte plemię,

Oparłem mój tron własny na pokoleń grobie.

Dzieło moje skończone. Lecz Bóg w chmurach skryty

Spogląda na dół okiem ojcowskiej litości,

Gotów mi łup odebrać i czyn pracowity

Zniweczyć jednem tchnieniem łaski i miłości…

Rozkazuje. Przekleństwo rzucam Mu w błękity!

I odlatywać muszę w wieczyste ciemności.