Spis treści

Adam AsnykZ obcych stronII. Taormina

Na urwisku prostopadłem,

Na uciętych skał marmurze,

Ponad modrych mórz zwierciadłem

Taormina błyszczy w górze.

Jak jaskółczych gniazd gromada,

Przyczepiona do urwiska,

Tarasami w przepaść spada,

Białe domki w błękit ciska.

Odwrócona ku wschodowi

W głąb Jońskiego patrząc morza,

Pierwsze świtu blaski łowi,

Które grecka śle jej zorza.

Na błękitów malowidle

O minionych czasach marzy:

Wysunięty na jej skrzydle

Grecki teatr siadł na straży.

Zasiadł z ciszą i powagą

>Wabiąc widzów tak wymownie…

Bo otworzył pierś swą nagą,

Malowniczych scen widownię.

W koło uśmiech słońca złoty

I błękitu nieskończoność,

Zawieszonych pnączów sploty,

Z laurowych drzew zieloność.

Różowieją po gór stokach

Strojne w świeży kwiat mandorle;

Wyżej zamek tkwi w obłokach;

Saracenów gniazdo orle.

Wyżej ponad horyzontem

Płaszcz ze srebra wznosząc świetny,

W niebo wbił się ostrokątem

Wyniesiony stożek Etny.

Jak rycerskie nad nim pióro

Na błękitach coraz bledsze,

Dym podłużną wzniósł się chmurą

I rozpływa się w powietrze.

Legendowe tchnienia wieją,

I słoneczne błyszczą mity…

Dni współczesnych z Odysseją

Pada jeszcze blask odbity.

Starożytny duch Hellady

Swe pajęcze sieci przędzie,

Choć zamglony, nikły, blady,

Piętno swoje wyrył wszędzie.

Zlał się z całą tą przyrodą,

I jak światło gdzieś z grobowca

Pod powierzchnią życia młodą

Śle promienie dla wędrowca.

Niegdyś znowu ku tej skale

Fala morska z sobą niosła

Dzikie, groźne plemion fale,

Rycerskiego tłum rzemiosła.

Przybywały po łup krwawy

Saraceny i Normandy,

Rozwijając tęczę sławy

I rycerskich dzieł girlandy.

I niejeden z tych rycerzy

Ostrym mieczem swym wykrawał,

By tron sobie zdobyć świeży,

Pochwyconej ziemi kawał.

Dziś ta przeszłość barwna tyle

Chociaż cicho w laurach drzemie

Miga jednak w złotym pyle,

Co klasyczną kryje ziemię.