Spis treści

Adam AsnykZ obcych stronI. Pointe de Raz

Poszarpany, na sztuki pocięty,

Groźny cypel wzniósł się nad odmęty,

Wielkim pasem przyczepion do ziemi;

Wystrzeliwszy wysoko ku górze,

Niby twierdzy obronne przedmurze

Na dół spada głazami ściętemi.

Jakby w otwór olbrzymiego kotła,

Toń burzliwa w jego łono wgniotła

Wody w ciągłym szalejące wirze…

I w tym kotle z gwałtownością wściekłą,

Całe wodne wre i ryczy piekło,

Fal językiem skał wierzchołki liże.

Wydrążone granitów filary

Wśród pian srebrnych i dymiącej pary,

Jak organy wyrastają z głębi,

I smutnymi jękami się żalą,

Gdy w ich wnętrze z każdą nową falą

Woda w górę wznosi się i kłębi.

Dalej w morzu… od lądu oddarty,

Nakształt brzegu wysuniętej warty,

Szmat wysepki, raczej odłam skały,

Sterczy nagi. Między nim a lądem

Morze wpada rozhukanym prądem,

Niosąc łodzie chyżym pędem strzały.

Na tym brzegu rozsiadł się ponury

Kształt pierwotnej, celtyckiej natury

Średniowieczny, spóźniony romantyk…

Wzniósłszy w górę dumną skroń olbrzyma,

Kamiennemi wyziera oczyma

W mgły północy, w burzliwy Atlantyk.

Głuchy, niemy, nieruchomy świadek

Scen minionych, dziejowych zagadek,

Ta olbrzymia głazów piramida:

I widziała, jak świętą jemiołą

Uwieńczywszy blade trupa czoło

W łódź kładziono zmarłego Druida.

A te łodzie bez steru i wiosła

Fala sama z umarłymi niosła

W wiecznych mroków posępną krainę,

Na brzeg wyspy, która w oddaleniu

Niby smuga majaczeje cieniu,

Tajemniczo w mgły spowita sine.

I dziś jeszcze, po słońca zachodzie,

Zda się, płyną z umarłemi łodzie

Rwane siłą tajemnego prądu…

I znikają gdzieś w mrokach przestrzeni,

Jak gromadka falujących cieni,

Do cichego przybijając lądu.

*

W podartych chmur zgęszczonej ćmie

Tonie widnokrąg ciemnych fal,

Zacina deszcz i wicher dmie,

Zniknęła morza dal.

Z wściekłością bije wzdęta toń

O głazów próg, o ścianę skał,

I na granitów ostrą skroń

Spieniony rzuca wał.

O poszarpany tłukąc brzeg,

Przeciągły z sobą toczy grzmot,

I wlewa swój kipiący ściek

W czeluści czarnych grot.

Nakształt ruchomych płynnych gór

Spiętrzone pędzą fale wód,

A piana pryska aż do chmur!

Wiruje głębi spód.

I w wydrążonych słupów rząd,

Co pod naporem fali drga,

Podwodny z rykiem wpada prąd

I dziką pieśń swą gra…

Słychać huk bębnów, brzmienia trąb,

Organów hymny i dźwięk lir:

To wre i huczy morska głąb,

Kipiący syczy wir.

Ten szum siekących deszczu rózg,

Ten jęk piskliwych mew,

Ten wichru świst, ten fali plusk:

To Oceanid śpiew.