Spis treści

Adam AsnykWieczyste piękno

Stanisławowi Krzemińskiemu

Wieczyste piękno daremnie dla ślepych

Roztacza wkoło barw i blasków przepych;

Daremnie jasne promienie, jak gońce,

Posyła ziemi to duchowe słońce,

Gdy niema oczu, którym światła promień

Mógłby otworzyć drogę uwidomień,

I ponad błotem skrwawionych trzęsawisk,

Ponad prądami mijających zjawisk,

Ukazać bytu zdrój słoneczny, złoty,

Przenikający kolejne żywoty,

I ciągły przypływ tej świetlanej fali,

Co łańcuch istnień wiecznie doskonali.

Lecz chociaż dotąd jeszcze ziemskie rody

Nie widzą wyższej harmonii i zgody,

I błądzą w cieniu bezsłonecznych krain,

Z piętnem przekleństwa, jakie nosił Kain:

To wciąż powoli istniejąca siła

Potrzebne zmysły będzie im kształciła.

I tak, jak niegdyś pod fal światła wpływem,

Ślepy twór na świat błysnął okiem żywem,

Tak ślepa ludzkość w przyszłości zdobędzie

Do wyższych zadań konieczne narzędzie.

A gdy do światła otworzy swe oczy,

Ze wstrętem spojrzy na krew, co ją broczy,

Na posiew zemsty, który się odnawia

Z ziarn jadowitych krzywdy i bezprawia;

Na barbarzyństwa szalejący nierząd,

Co świat napełnia walką dzikich zwierząt;

Na źródła szczęścia zatrute tak marnie

Przez dobrowolnie stwarzane męczarnie…

Spojrzy ze wstydem i, jak z snu zbudzona,

Ku czystym blaskom wyciągnie ramiona,

I pokieruje swoje przyszłe dzieje,

Gdzie piękno, dobro i prawda jaśnieje…