Adam AsnykW walce o byt

Tyle nasion spotyka zagłada,

Tyle kiełków wschodzących marnieje,

Tyle pączków przedwcześnie opada,

Najpiękniejsze budzących nadzieje.

Usychają młode latorośle

Zanim stanąć zdążyły w rozkwicie,

Dumne kształty, co zeszły wyniośle,

Upadają wśród walki o życie.

Giną w męce rody i plemiona,

Choć walczyły z męztwem bohatera…

Mnóstwo pragnień nieziszczonych kona,

Mnóstwo uczuć bezpłodnie umiera.

Wszędzie ciężka na byt dalszy praca,

Wszędzie walki groza i męczarnia,

Która w niwecz zwycięstwo obraca,

I ofiary w ciemną przepaść zgarnia.

I odwieczne nie troszczą się, moce:

Co przez chwilę na fali wypłynie?

Co zatonie w zagłady pomroce?

I co zejdzie na świeżej ruinie?

Nie pytają: kto doznał rozbicia?

Kto się w gnieździe rozsiada zdobytem?

Byle tylko rwący strumień życia

Płynął dalej wezbranem korytem.

Byle tylko zorany przez klęski

Grunt dla nowych zasiewów był gotów,

I kształt nowy, co wyjdzie zwycięzki,

Wyżej poziom podnosił żywotów.