Spis treści

Adam AsnykW oczekiwaniu jutra

Są szczęśliwi, co mogą witać jutro świata

Upojeniem rozkoszy, okrzykiem wesela,

Pewni, że przyszłość w dary najświętsze bogata,

Anielskim chlebem życia ludy poobdziela.

Lecz my, których dzień każdy do ziemi przygniata,

I głębiej w piersi wbija nóż nieprzyjaciela,

Nie możemy z ufnością patrzeć w przyszłe lata,

Ni sławić nowej ery piosenką minstrela.

My patrzymy z niewiarą na świetne zdobycze,

O których upojone dziś narody marzą,

I nie spieszymy blaski podziwiać zwodnicze,

Co krwawemi łunami nasze oczy rażą;

Lecz ku przeszłości swojej odwróceni twarzą

Czekamy, co przyniesie jutro tajemnicze…

Dość długo grywaliśmy tu na świata scenie

Rolę Danaid, smutną robotą zajęci,

W bezdenną otchłań lejąc krwi swojej strumienie,

Topiąc w niej wszystkie myśli, uczynki i chęci.

Teraz już nam nie wolno po tak strasznej cenie

Kupować chwili złudzeń, co bezsilnych nęci;

Dziś nam nie wolno rwać się na oślep w płomienie,

By dźwięk imienia ludzkiej przekazać pamięci.

Dziś naszym obowiązkiem trwać w milczeniu głuchem,

Z karnością postawionych na czatach żołnierzy,

Nie zdradzając się żadnym okrzykiem lub ruchem;

Dziś tylko wolno naprzód posuwać się duchem,

I przysposabiać sobie siły zasób świeży,

Zanim nam Bóg obronę przyszłości powierzy!

Ciężko trwać tak zgnębionym wśród zwycięzców wrzawy,

Gdy teraźniejszość dalej kroczy wciąż wyniosła;

Ciężko nie mieć na ziemi dla ducha podstawy,

I patrzeć, jak nas ludzkość o głowę przerosła.

Ciężko w niepewną przyszłość płynąć jak cień krwawy

Na wrzącej fali zdarzeń bez steru i wiosła,

Nic nie uronić z skarbca świętości i sławy,

I czuwać, by nas rozpacz w odmęt nie uniosła.

Jednak trzeba zagadkę rozwiązać sfinksową,

Zgodzić sprzeczne warunki życia, co z zwaliska

Wschodzi i na dzień jasny przez grób się przeciska;

Trzeba z cienia i pleśni dobyć myśl dziejową,

I ze światem żyjących pojednać na nowo,

W imię świtu wolności, co dla wszystkich błyska!