Spis treści

Adam AsnykW obiegu

Ludzkość w swoim obiegu słonecznym

Miewa także pełne mroku dnie,

W których prawom podległa odwiecznym,

Mniejszą siłą żywotności tchnie.

Miewa swoją chłód niosącą jesień,

W której stygnie dawnych uczuć żar,

Gaśnie płomień namiętnych uniesień

I swą jasność traci życia dar.

Otrząśnięty po ziemi się wala

Przeszłych dążeń idealny kwiat,

Rwącej myśli nie przybiera fala

I lodowych nie przerywa krat.

Pierzchły marzeń tęczowe motyle,

W gajach umilkł wdzięczny przedtem śpiew,

I nadzieje w pełnej niegdyś sile,

Jako liście opadają z drzew.

Zewsząd słychać skargi rozpaczliwe…

Zapóźniony dawnych czasów widz

Mniema, patrząc na zmrożoną niwę,

Że już na niej nie powstanie nic;

Że serc ludzkich nic już nie poruszy,

Że kwiat uczuć ani myśli kłos

Nie wystrzeli z głębi ludzkiej duszy

I nie zabrzmi świeżej pieśni głos;

Że nie będzie już światła, ni ciepła

I zagaśnie nawet święty Znicz,

I że ludzkość, co w mrokach oślepła,

W ludożerców zamieni się dzicz.

Lecz gdy właśnie najwięcej się szerzą

Smutne wróżby, niewiadomo skąd,

W skrzepłe serca niesie wiosnę świeżą

Niewidzialny a cieplejszy prąd.

Myśl ożywcza nagle znów wystrzeli,

Jak nieznany pojawi się bóg,

I odnajdzie namiętnych czcicieli,

Szukających nowych życia dróg.

Znowu zapał pierś ludzkości grzeje,

Znowu jasność opromienia świat,

Nieśmiertelne znów wschodzą nadzieje

I zakwita ideału kwiat!

I pieśń świeża dźwięczy znów i rośnie,

Odnajduje utraconą moc,

Głosząc sercom bijącym radośnie,

Że już przeszła smutnej zimy noc.