Adam AsnykToast w Poznaniu

Chwilę tylko w braterskim złączeni uścisku

Spoczęliśmy na sercach wielkopolskiej braci;

Ale dosyć nam było przelotnego błysku,

By ten węzeł jedności, co nigdy nie traci

Swojej mocy pomimo nieszczęść i rozdziałów,

Wzmocnić teraz uczczeniem wspólnych ideałów.

Dosyć było nieznanej dotychczas rodzinie,

Połączyć swoje dłonie i z oczu wyczytać

Tajemnicę braterstwa, co z serc w serca płynie,

By się o nie nie troszczyć i o nic nie pytać,

Ale wszystko odgadnąć z pierwszego wejrzenia,

I łzami wypowiedzieć dzieje pokolenia.

Zdawało się na chwilę: że to cud prawdziwy!

Że jasna przeszłość z grobu wiekowego wstała,

I przyszła błogosławić naród wiecznie żywy

W garstce, co się nad Warty brzegami spotkała,

I że królewskie cienie śpiących tutaj Piastów,

Słuchały rozjaśnione wzniesionych toastów!

I chociaż to sen tylko, żeśmy połączeni,

Choć ta mara całości wraz z rozstaniem pryska,

Jednak dla ducha niema granic i przestrzeni

I miłość do jednego skupi nas ogniska,

Gdzie przechowując skrzętnie cnót ojczystych zaród,

Nie zapomnim: że jeden stanowimy naród.

Połączyła nas dziwna braterstwa potęga!

Której z naszego łona przemoc nie wydarła:

Dziś widzim, jak daleko poza grób swój sięga,

Więc choć nam powiadają: «Ta ziemia umarła»,

To my, czując, jak polska wydziera się dusza,

Wołamy jednomyślnie: «Jednak się porusza».

Ta myśl, którą wynosim z naszego spotkania,

Ta wiara w polskie serca, której nic nie zmieni,

Niechaj będzie zarazem słowem pożegnania

Od tych, co Was kochają, jak bracia rodzeni,

I w ostatnim uścisku, w cichej łez wymowie,

Wznoszą po raz ostatni: Wielkopolski zdrowie!