Spis treści

II

Adam AsnykStokrotki

I

Jakże żałuję tej szczęśliwej pory,

Kiedy stokrotki, kwiatek pospolity,

Zdał mi się w cudne ubranym kolory,

I budził w sercu dziecinne zachwyty,

I kiedy długie majowe wieczory

Spędzałem, patrząc w jasnych ócz błękity:

Cichego szczęścia pełen i pokory,

Bijący sercem a nigdy nie syty.

A choć to było kwiecie takie skromne,

Nigdym się z prawdą marzeń nie rachował,

Bom miał rozkoszą serce nieprzytomne;

I kiedym usta różane całował,

Tom nic nie pragnął i nic nie żałował,

I dziś drżę jeszcze, gdy tę chwilę wspomnę…

II

Później, ach, wiele kwiatów egzotycznych

Widziałem pełnych piękności i woni.

Dużo heroin znałem poetycznych,

Niosących uśmiech, łzy i serce w dłoni…

A przecież żaden z tych kwiatów rozlicznych,

Wspomnieniem szczęścia mnie teraz nie goni

I z tych postaci wzniosłych, eterycznych,

Od melancholii żadna mnie nie broni!

Bom się nie spotkał już z tem upojeniem,

Co jedno drogę do szczęścia otwiera,

Bez względu czy jest prawdą, czy złudzeniem.

Bez niego serce powoli zamiera,

I z ideałów blade maski zdziera,

I żegna zwiędłe stokrotki westchnieniem…

1869