Spis treści

Adam AsnykPierwiosnki

Dziewczę pierwiosnki zbierało,

Wesołe piosnki śpiewało,

A głos jej płynął po rosie

W dalekim ginął rozgłosie.

Śpiewała o młodym maju,

Co się przechadza po gaju;

Jak zima przed nim ucieka,

A on jej grozi z daleka,

Rozrzuca jasność i kwiecie

I tak króluje na świecie.

Śpiewała o tej młodzieży,

Co się dziś bawi w żołnierzy;

Jak ją widziała po błoniu

Przelatującą na koniu;

Za co się bije, to nie wie,

Lecz dobrze życzy jej w śpiewie

A dalej o Matce Boskiej,

Co się zjawiła wśród wioski,

I ludek ciemny poucza,

Co mu najbardziej dokucza,

I kto dla niego jest wrogiem,

I kto odpowie przed Bogiem.

Śpiewała dalej, że z czasem

Stanie lud cały pod lasem,

I pożałuje te dziatki,

Co giną, jak ścięte kwiatki,

Jako pierwiosnki narodu

Zawcześnie zeszłe wśród lodu;

Lecz przecie śniegi roztają,

Sioła się kwieciem umają,

I lud jak ze snu zbudzony

Stanie dla kraju obrony

I w wielką zebrany chmarę,

Pociągnie za kraj i wiarę.

Kiedy tak śpiewa, z za krzaków

Wypada sotnia kozaków,

I woła oficer dziki:

«Dziewczyno, gdzie buntowniki?

Pokaż nam drogę, dziewczyno,

Niech te psy marnie wyginą! »

«Bóg cię ukarze moskalu» —

Odpowie dziewczyna w żalu,

«Że na krew ludzką tak chciwy

Krwią zlewasz spokojne niwy,

I smutne kładziesz pokosy

Zabitych na leśne wrzosy…

Ja nie wiem, co to za jedni,

Lecz znałam w wiosce sąsiedniej

Matki okryte żałobą,

Więc ich nie zdradzę przed tobą».

Słysząc to starszy z siepaczy,

Dobył janczarki kozaczej,

I kulą posłał jej z dala

Odpowiedź godną Moskala.

A twarz dziewczyny pobladła,

U stóp leszczyny upadła,

Krwią się pierwiosnki oblały,

Na ustach piosnki skonały.