Spis treści

Adam AsnykOdpowiedź

Księżycowe nikłe tęcze,

Rozwieszone mgły pajęcze,

Na leciuchne tkać przędziwa,

Chore serca do snu tulić,

Blaskiem srebrnych snów rozczulić,

Jak kochanka pieszczotliwa;

Bladych dziewic wiotkie żale,

Stroić w świeżej krwi korale

I żałobne rzucać kwiaty,

I Filonów dniowe troski

W harmonijne przelać zgłoski,

Jak w motyli rój skrzydlaty.

Nogą oprzeć się na grobie

I uwielbić ludzkość w sobie,

I uwielbić się w ludzkości,

I każdemu, co dziś żywy

Oddać pokłon sprawiedliwy,

A spróchniałe uczcić kości:

To są jasne drogi wieszczów,

Co w ulewie krwawych deszczów

Przy swej wierze się ostali,

A zbawienia żądni świata,

Za ofiary i za kata

Rzeki gorzkich łez wylali.

Oni ziemię rozserdecznią,

Pamięć wielkich dzieł uwiecznią,

I swą pieśnią porwą duchy

W Elizejskie błogie pola,

Gdzie zapomną, że niewola

Wpiła w cielsko swe łańcuchy.

Więc za niemi i w ich ślady

Do błyszczącej gwiazd plejady,

Roztkliwione spieszcie cienie,

W harmonijnym westchnień szmerze,

Z aniołami wejść w przymierze

I zwiastować przebaczenie.

I wyjednać nam co czarni,

I skalani i poczwarni,

Długą mękę, co grzech gładzi,

I litości srebrne wieńce,

Rzucać na te potępieńce,

Co męczarni są nie radzi.

Lecz tu, w ciemnej piekieł kuźni,

Moc zuchwała niebu bluźni,

Butwiejące rwie całuny;

I narusza kość spruchniałą,

Chce ją ubrać w nowe ciało,

A uzbroić ją w pioruny.

Ezechiela wtórząc głosom,

Urągając się niebiosom,

Każe nowym duchom zstąpić,

I ożywić prochy łzawe,

Nowej śmierci dać na strawę,

A płomieni swych nie skąpić.

Więc się wichrzy, więc się kłębi,

W zatraconych światów głębi

Jadowita tryska piana;

Śród podziemnych prac mozołu,

Z grobowego wybiedz dołu,

Spieszy zgraja krwią zbryzgana.

Archanielskie bledną twarze,

Gdy na słońce się ukaże

Chciwość życia i zawziętość,

Co swą przyszłość chłonąc w płuca,

Starą, zgniłą krew wyrzuca,

I nie uczci żadną świętość.

A w namiętnych rwąc poskokach,

Nie w pokutnych długich zwłokach

Jasne zyskać chce męczeństwo,

Lecz toruje nowe drogi,

Lecz gliniane wali Bogi,

Gwałtem bierze człowieczeństwo.

Takim duchom więc przystało

Nie przebrzmiewać dawną chwałą,

Lub dziękczynne hymny głosić;

Lecz w zawodów ciągłej kaźni,

Bez litości, bez bojaźni,

W niebo wściekłą pięść podnosić.

I rozpalać gniewu burze,

Błyskawice rzucać duże

I panować zawieruchom;

Z grobu kości powywlekać,

I nad niemi sąd oszczekać,

I spokoju nie dać duchom.

Neapol w październiku 1864