Spis treści

II

Adam AsnykNiezręczny

I

Gdy ją raz pierwszy ujrzał w kobiet gronie,

Uczuł w swej duszy jakby światło nowe:

Zdawało mu się, że widmo tęczowe

Młodzieńczych marzeń podaje mu dłonie.

I zapatrzony w oczy szafirowe

Zaledwie zdołał skłonić przed nią głowę

Przy przedstawieniu, i wiedząc, że płonie,

Onieśmielony stał jak żak w salonie.

Ona spostrzegłszy to jego zmięszanie

Chciała przyjść w pomoc i pierwsza z uśmiechem

Zadała jakieś zwyczajne pytanie.

By odpowiedzieć, zwrócił się z pośpiechem,

Lecz się w jej sukni zaplątał jedwabnej

I urwał kawał falbany, niezgrabny!

II

Trudno uwierzyć! lecz taka przygoda

Zamiast mu szkodzić u pięknej kobiety,

Pomogła raczej, i nastała zgoda

Pomiędzy sercem wdówki i poety;

I widywała się ta para młoda;

On jej przynosił do domu bukiety,

I wzdychał ciągle, na co czasu szkoda,

I co go wreszcie zgubiło, niestety!

Siedział sam przy niej, źrenicą spragnioną

Tonął w jej oczach w niemem zachwyceniu;

Na twarz im padał srebrny blask miesięczny,

Więc ją mógł widzieć drżącą i wzruszoną;

Ale w tem samem został oddaleniu,

Gdyż bał się suknię nadeptać, niezręczny!

1869