Spis treści

Adam AsnykNad głębiamiXII

Wzniosłe dążenia, szlachetne pobudki,

Rozpaczne walki, zgliszcza i cmentarze,

Róże miłości, uczuć niezabudki,

I ukochanych jasne przedtem twarze,

We mgłach przeszłości nikną, jak sen krótki…

A czas powoli w pamięci zamaże

Najdroższe rysy i najcięższe smutki,

I echa wspomnień zgłuszy w dziennym gwarze.

Napróżno serce chce zatrzymać w głębi,

Gdy szron jesienny kurczy je i ziębi,

Wdzięczne obrazy błogości dziecięcej;

Próżno chce wskrzeszać bieg minionej chwili,

I tych, co z nami wspólnem życiem żyli:

To, co już przeszło, nie powraca więcej!