Antoniewicz, Karol Bołoz
2014-07-07
1923
Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl) na podstawie tekstu dostępnego w serwisie Wikiźródła (http://pl.wikisource.org). Redakcję techniczną wykonała Paulina Choromańska, natomiast korektę utworu ze źródłem wikiskrybowie w ramach projektu Wikiźródła.
xml
http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/antoniewicz-lecz-jakze-prozne-sa-wszystkie-nadzieje
pol
Fundacja Nowoczesna Polska
Domena publiczna - Karol Bołoz Antoniewicz zm. 1852
Karol Bołoz Antoniewicz, Sonety, zeszyt pierwszy, drukiem Józefa Schnaydera, Lwów 1828.
http://pl.wikisource.org/wiki/Sonety_%28Antoniewicz_zeszyt_1%29/Lecz_jak%C5%BCe_pr%C3%B3%C5%BCne_s%C4%85_wszystkie_nadzieje!...
Sonet
Pozytywizm
Liryka
[Lecz jakże próżne są wszystkie nadzieje!...]
text
0.3
http://redakcja.wolnelektury.pl/media/cover/image/9349084301_3753efb3e9_k.jpg
Water drops, david pacey, CC BY 2.0
http://redakcja.wolnelektury.pl/cover/image/4323
Poezja
Wprowadzono uwspółcześnienia w następującym zakresie:
Zmiany leksykalne, w tym ortograficzne, np.: łodź > łódź, drzy > drży, glęboko > głęboko
Pisownia łączna/rozdzielna, np: wprzyszłość > w przyszłość
Pisownia joty, np.: iakże > jakże, nadzieie > nadzieje, miia > mija, zachwieie > zachwieje, wzbiia > wzbija, więdnieie > więdnieje, truchleie > truchleje, rozwiia > rozwija, nadzieia > nadzieja, iego > jego, ięczy > jęczy, lepiey > lepiej
Karol Bołoz Antoniewicz
[Lecz jakże próżne są wszystkie nadzieje!...]
Lonely my heart and rugged was my way/
Yet often pluck'd I as I past along/
The wild and simple flower of poesy.Soathey.
Lecz jakże próżne są wszystkie nadzieje! /
A czas okrutny, nie długo nam sprzyja, /
I wiosna życia, i szczęście nas mija, /
Gdy ostra burza słabą łódź zachwieje!
Słońce gorąco w obłoki się wzbija, /
Tknięty płomieniem, kwiat smutnie więdnieje; /
Młodzieniec stoi, patrzy, drży, truchleje, /
Gdy tak odmiennie świat mu się rozwija!
Ostatnia nadzieja siły jego krzepi; /
Choć łzy przelewa, choć jęczy głęboko, /
W przyszłość niepewną błędne rzuca oko;
Ach! może kiedyś będzie sercu lepiej; /
Może się rozpacz w czułą radość zmieni, /
Może się życia młodość zazieleni!