Antoniewicz, Karol Bołoz 2014-07-07 1923 Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl) na podstawie tekstu dostępnego w serwisie Wikiźródła (http://pl.wikisource.org). Redakcję techniczną wykonała Paulina Choromańska, natomiast korektę utworu ze źródłem wikiskrybowie w ramach projektu Wikiźródła. xml http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/antoniewicz-lecz-jakze-prozne-sa-wszystkie-nadzieje pol Fundacja Nowoczesna Polska Domena publiczna - Karol Bołoz Antoniewicz zm. 1852 Karol Bołoz Antoniewicz, Sonety, zeszyt pierwszy, drukiem Józefa Schnaydera, Lwów 1828. http://pl.wikisource.org/wiki/Sonety_%28Antoniewicz_zeszyt_1%29/Lecz_jak%C5%BCe_pr%C3%B3%C5%BCne_s%C4%85_wszystkie_nadzieje!... Sonet Pozytywizm Liryka [Lecz jakże próżne są wszystkie nadzieje!...] text 0.3 http://redakcja.wolnelektury.pl/media/cover/image/9349084301_3753efb3e9_k.jpg Water drops, david pacey, CC BY 2.0 http://redakcja.wolnelektury.pl/cover/image/4323 Poezja Wprowadzono uwspółcześnienia w następującym zakresie: Zmiany leksykalne, w tym ortograficzne, np.: łodź > łódź, drzy > drży, glęboko > głęboko Pisownia łączna/rozdzielna, np: wprzyszłość > w przyszłość Pisownia joty, np.: iakże > jakże, nadzieie > nadzieje, miia > mija, zachwieie > zachwieje, wzbiia > wzbija, więdnieie > więdnieje, truchleie > truchleje, rozwiia > rozwija, nadzieia > nadzieja, iego > jego, ięczy > jęczy, lepiey > lepiej Karol Bołoz Antoniewicz [Lecz jakże próżne są wszystkie nadzieje!...] Lonely my heart and rugged was my way/ Yet often pluck'd I as I past along/ The wild and simple flower of poesy.Soathey. Lecz jakże próżne są wszystkie nadzieje! / A czas okrutny, nie długo nam sprzyja, / I wiosna życia, i szczęście nas mija, / Gdy ostra burza słabą łódź zachwieje! Słońce gorąco w obłoki się wzbija, / Tknięty płomieniem, kwiat smutnie więdnieje; / Młodzieniec stoi, patrzy, drży, truchleje, / Gdy tak odmiennie świat mu się rozwija! Ostatnia nadzieja siły jego krzepi; / Choć łzy przelewa, choć jęczy głęboko, / W przyszłość niepewną błędne rzuca oko; Ach! może kiedyś będzie sercu lepiej; / Może się rozpacz w czułą radość zmieni, / Może się życia młodość zazieleni!