Spis treści

PokrewneKrystyna MiłobędzkaPokrewne

w co porzucają ziemię, że tak wynosi swoje małe z brzuchów

skorup do wielkiej misy, boję się tego nic, co głodne siedzi

w oczach

co tak pulsuje w palcach kiedy chcemy ujść przed pości-

giem

co to za kołujące wędrowanie, ten głodny we mnie ruch

ziemi kiedy zanurza kły po śmiertelne nic —

zamyka, otwiera, jest zajęte, kurczy, rozmyka, jakiegoś szme-

ru jeszcze zapominam, uderzenie, zlizuję krew z rozciętej

ręki

co tak kołu kołu w koło roku, co tak czujemy to własne coraz

bardziej ciszej zmęczona, łakome wybiegi ścieżki krwio-

ścieżki krwi do przedsionków serca

ja domu serca kołatanie czerwone