Maria KonopnickaDamnataIV (A choć ty się, ziemio…)
1A choć ty się, ziemio,
Kwieciem rozkwieciła,
Powiadają ludzie,
Żeś ty jest mogiła…
5Oj wyrosły kwiaty
Z prochu naszych kości
A ten, kto je zerwie,
Zapłacze z żałości.
A choć ty się, ziemio,
10Lasami odziała,
Powiadają ludzie,
Żeś ty czarna cała…
Stoi las w zadumie,
Szum idzie po lesie,
15Wiatr od stepu leci,
Jęk daleki niesie.
A choć ty się, ziemio,
Wysrebrzasz zdrojami,
Powiadają ludzie,
20Że ty płyniesz łzami…
Oj, padały rosy
Na tę bujną trawę,
A nie były jasne,
Ale były krwawe.